268/365 & cloth diapers

Περί υφασμάτινης πάνας ο λόγος σήμερα.

Σε περίπτωση που δεν έχετε δει ποτέ από κοντά,
δείχνει κάπως έτσι:

Έχοντας φτάσει αισίως στο 3ο παιδί, ήταν η μόνη τρέλα που δεν είχαμε κάνει.
Από νωρίς παρακολουθούσα τα επιχειρήματα γύρω από το θέμα,
μιας και όποια μαμά ανακατευτεί λίγο με το χώρο της "φυσικής επιλογής" για το παιδί
(φυσικό τοκετό/ θηλασμό/ οργανική διατροφή/ babywearing/ attachment parenting)
θα ακούσει κάποια στιγμή και για τις υφασμάτινες πάνες.
Εννοείται ότι στο 1ο παιδί -που όλα μου φαίνονταν βουνό- ούτε να το συζητήσω δεν ήθελα,
αλλά τώρα που του πήραμε τον αέρα είπα να κάνω το πείραμα.

Πώς αντιμετωπίζει την επιστροφή στις παλιομοδίτικες πάνες ένα τυχαίο δείγμα της ελληνικής κοινωνίας;
Η μητέρα μου (που σημειωτέον χρησιμοποιούσε μόνο πάνινες σε εμένα)
κούνησε το κεφάλι της απορημένη,
η αδερφές μου δήλωσαν ευγενικά ότι "δεν πάω καλά"
και οι μαμαδο-φιλενάδες με γιουχάρισαν αποδοκιμαστικά
"με ένα στόμα, μια φωνή... ναί! με μια φωνή"
όταν τους το ξεστόμισα σε ένα καφέ.

Προσπερνώντας λοιπόν την πλήρη απουσία ομάδας υποστήριξης,
στάθηκα στα επιχειρήματα υπέρ που είναι πολλά:
-είναι πιο φιλικές με το περιβάλλον
-είναι πιο υγιεινές για το δέρμα του μωρού
-είναι πιο οικονομικές από τις πάνες μιας χρήσης
-το παιδί κάνει πιο εύκολα τη μετάβαση στη χρήση τουαλέτας, μιας και η ενοχλητική αίσθηση υγρασίας είναι πιο έντονη με το ύφασμα.

Πώς χρησιμοποιούνται;
Ένα απορροφητικό κομμάτι ύφασμα:

Που μπαίνει μέσα εδώ:

στο κυρίως σώμα της πάνας, το οποίο εσωτερικά έχει μαλακό φλις ύφασμα,
ενώ εξωτερικά είναι αδιάβροχο.

Το μέγεθός τους ταιριάζει για όλες τις ηλικίες,
μιας και προσαρμόζεται ανάλογα με τα κουμπάκια που έχει.
Το κόστος πάλι, μου φάνηκε εξαιρετικά χαμηλό,
αν και πρέπει να σημειώσω ότι υπάρχουν και πολύ πιο ακριβές επιλογές.
Παραγγέλνοντάς τες από το εξωτερικό μου στοίχισαν τα 10 κομμμάτια 30 ευρώ,
που σημαίνει ότι αποσβένουν το κόστος τους μέσα σε μόλις τρεις μήνες κατά τους οποίους θα χρησιμοποιούσαμε πάνες μιας χρήσης.

Μόλις το πιτσιρίκι βραχεί (ή χειρότερα, λερωθεί)
την ξεπλένουμε επί τόπου και αφήνουμε σε λεκανάκι να μουλιάζει.
Το βράδυ μαζεύουμε όλες τις λερωμένες πάνες σε μια πλυντηριά μόνες τους,
απλώνουμε και το πρωί είναι έτοιμες.

Τις χρησιμοποιούμε ήδη ένα μήνα.
Στον βραδυνό ύπνο και στις βόλτες βάζουμε τις άλλες, της μιας χρήσης.
Για το βράδυ οι λόγοι είναι νομίζω αυτονόητοι, ενώ για τη βόλτα, απλώς δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να φυλάω μια λερωμένη πάνα στην τσάντα μου (πιφ) μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι.

Στις 4 εβδομάδες που τις χρησιμοποιώ δεν φανταζόμουν ότι:
-είναι πολύ πιο απλό από όσο νόμιζα
-καθαρίζουν τέλεια χωρίς να μένουν "ίχνη" βαριάς χρήσης, αν με εννοείτε...
-ο μικρός μπόμπιρας (στους μόλις 16 μήνες) μου δείχνει πότε τα έκανε, προφανώς γιατί ενοχλείται.
-χρειάζεται να αλλάζω περισσότερες πάνες από ότι όταν χρησιμοποιούσα τις μιας χρήσης, αφού δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό απαιτεί ένα βαθμό εγρήγορσης βέβαια, τον οποίο δεν είμαστε πάντα πρόθυμοι να επιδείξουμε, ιδίως για τις μέρες που το πρόγραμμά μας είναι εκτός ελέγχου.
-κάνουμε πράγματι οικονομία.
-τις νοιώθω καλύτερα πάνω στο παιδί... Η αίσθηση δηλαδή που έχω, είναι ότι το δερματάκι του αναπνέει όντως καλύτερα και δεν έχει κοκκινίσει ποτέ.

Καταλήγωντας λοιπόν, η δική μου ετυμηγορία λέει ότι:

1. Συμφέρουν από όλες τις απόψεις και δικαιώνουν τους υπέρμαχούς τους στα περί οικονομίας, οικολογίας κτλ, αλλά
   
2. Προϋποθέτουν μαμά που είτε μένει στο σπίτι, είτε εργάζεται από αυτό.

Λοιπόν... θα το τολμούσατε;