24.11.11

268/365 & cloth diapers

Περί υφασμάτινης πάνας ο λόγος σήμερα.


Σε περίπτωση που δεν έχετε δει ποτέ από κοντά,
δείχνει κάπως έτσι:

Έχοντας φτάσει αισίως στο 3ο παιδί, ήταν η μόνη τρέλα που δεν είχαμε κάνει.
Από νωρίς παρακολουθούσα τα επιχειρήματα γύρω από το θέμα,
μιας και όποια μαμά ανακατευτεί λίγο με το χώρο της "φυσικής επιλογής" για το παιδί
(φυσικό τοκετό/ θηλασμό/ οργανική διατροφή/ babywearing/ attachment parenting)
θα ακούσει κάποια στιγμή και για τις υφασμάτινες πάνες.
Εννοείται ότι στο 1ο παιδί -που όλα μου φαίνονταν βουνό- ούτε να το συζητήσω δεν ήθελα,
αλλά τώρα που του πήραμε τον αέρα είπα να κάνω το πείραμα.

Πώς αντιμετωπίζει την επιστροφή στις παλιομοδίτικες πάνες ένα τυχαίο δείγμα της ελληνικής κοινωνίας;
Η μητέρα μου (που σημειωτέον χρησιμοποιούσε μόνο πάνινες σε εμένα)
κούνησε το κεφάλι της απορημένη,
η αδερφές μου δήλωσαν ευγενικά ότι "δεν πάω καλά"
και οι μαμαδο-φιλενάδες με γιουχάρισαν αποδοκιμαστικά
"με ένα στόμα, μια φωνή... ναί! με μια φωνή"
όταν τους το ξεστόμισα σε ένα καφέ.

Προσπερνώντας λοιπόν την πλήρη απουσία ομάδας υποστήριξης,
στάθηκα στα επιχειρήματα υπέρ που είναι πολλά:
-είναι πιο φιλικές με το περιβάλλον
-είναι πιο υγιεινές για το δέρμα του μωρού
-είναι πιο οικονομικές από τις πάνες μιας χρήσης
-το παιδί κάνει πιο εύκολα τη μετάβαση στη χρήση τουαλέτας, μιας και η ενοχλητική αίσθηση υγρασίας είναι πιο έντονη με το ύφασμα.

Πώς χρησιμοποιούνται;
Ένα απορροφητικό κομμάτι ύφασμα:

Που μπαίνει μέσα εδώ:

στο κυρίως σώμα της πάνας, το οποίο εσωτερικά έχει μαλακό φλις ύφασμα,
ενώ εξωτερικά είναι αδιάβροχο.

Το μέγεθός τους ταιριάζει για όλες τις ηλικίες,
μιας και προσαρμόζεται ανάλογα με τα κουμπάκια που έχει.
Το κόστος πάλι, μου φάνηκε εξαιρετικά χαμηλό,
αν και πρέπει να σημειώσω ότι υπάρχουν και πολύ πιο ακριβές επιλογές.
Παραγγέλνοντάς τες από το εξωτερικό μου στοίχισαν τα 10 κομμμάτια 30 ευρώ,
που σημαίνει ότι αποσβένουν το κόστος τους μέσα σε μόλις τρεις μήνες κατά τους οποίους θα χρησιμοποιούσαμε πάνες μιας χρήσης.

Μόλις το πιτσιρίκι βραχεί (ή χειρότερα, λερωθεί)
την ξεπλένουμε επί τόπου και αφήνουμε σε λεκανάκι να μουλιάζει.
Το βράδυ μαζεύουμε όλες τις λερωμένες πάνες σε μια πλυντηριά μόνες τους,
απλώνουμε και το πρωί είναι έτοιμες.

Τις χρησιμοποιούμε ήδη ένα μήνα.
Στον βραδυνό ύπνο και στις βόλτες βάζουμε τις άλλες, της μιας χρήσης.
Για το βράδυ οι λόγοι είναι νομίζω αυτονόητοι, ενώ για τη βόλτα, απλώς δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να φυλάω μια λερωμένη πάνα στην τσάντα μου (πιφ) μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι.

Στις 4 εβδομάδες που τις χρησιμοποιώ δεν φανταζόμουν ότι:
-είναι πολύ πιο απλό από όσο νόμιζα
-καθαρίζουν τέλεια χωρίς να μένουν "ίχνη" βαριάς χρήσης, αν με εννοείτε...
-ο μικρός μπόμπιρας (στους μόλις 16 μήνες) μου δείχνει πότε τα έκανε, προφανώς γιατί ενοχλείται.
-χρειάζεται να αλλάζω περισσότερες πάνες από ότι όταν χρησιμοποιούσα τις μιας χρήσης, αφού δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό απαιτεί ένα βαθμό εγρήγορσης βέβαια, τον οποίο δεν είμαστε πάντα πρόθυμοι να επιδείξουμε, ιδίως για τις μέρες που το πρόγραμμά μας είναι εκτός ελέγχου.
-κάνουμε πράγματι οικονομία.
-τις νοιώθω καλύτερα πάνω στο παιδί... Η αίσθηση δηλαδή που έχω, είναι ότι το δερματάκι του αναπνέει όντως καλύτερα και δεν έχει κοκκινίσει ποτέ.

Καταλήγωντας λοιπόν, η δική μου ετυμηγορία λέει ότι:
  1. Συμφέρουν από όλες τις απόψεις και δικαιώνουν τους υπέρμαχούς τους στα περί οικονομίας, οικολογίας κτλ, αλλά
  2. Προϋποθέτουν μαμά που είτε μένει στο σπίτι, είτε εργάζεται από αυτό.
Λοιπόν... θα το τολμούσατε;

182/365


Τα παιδιά είχαν ξαναδεί σκιάχτρο μόνο στα παραμύθια.
Η τελευταία μας βόλτα στην εξοχή τα έμαθε ότι τα σκιάχτρα, τη σήμερον ημέρα, ντύνονται σαν ράπερς (ναι! χρειάζεται και το γυαλί, μην αμφιβάλετε καθόλου) και κουβαλούν πάντα στην κωλότσεπη ένα εντομοκτόνο!
Σκιάχτηκαν πάντως λίγο...

23.11.11

218/365

Ο θαυμαστός κόσμος του Αττικού Πάρκου,
που μόλις διαβείς το κατώφλι του, όσων ετών και να είσαι,
χάνεις κάθε αίσθηση ότι βρίσκεσαι ακόμη στο λεκανοπέδιο.
.


Πώς είναι όταν η άγρια (?) φύση σε κοιτά κατάματα;



Όταν σου βγάζει τη γλώσσα;

Όταν σε κοιτά απορημένη;


22.11.11

102/365


Θυμόσαστε αυτή την ιστορία;
Τα νεότερα είναι ότι η φούσκα είναι πλέον γεμάτη τρύπες και τα σημαιάκια που ήταν χάρτινα, άρχισαν να παρουσιάζουν κάτι περίεργες απώλειες υλικού σαν να τα είχε φάει ποντικός.
Χάρη στην καλή μας φίλη την Ευαγγελία όμως η ιστορία έχει καλό τέλος.
Μας έκανε δώρο 3 σειρές υφασμάτινα σημαιάκια
με το όνομα του κάθε παιδιού πάνω στο καθένα.
Είναι πραγματικά πολύ πιο όμορφα από ότι στην φωτογραφία
και μας φτιάχνουν τη διάθεση κάθε φορά που τα βλέπουμε!

Ο λόγος που τα σκαλίζω από το αρχείο όμως είναι πιο πονηρός...
Για όσες χρυσοχέρες ξέρουν από ραπτομηχανή, είναι ένα πανεύκολο project που γίνεται υπέροχο και πολύ οικονομικό χριστουγεννιάτικο δώρο.
Οι συνδυασμοί υφασμάτων άπειροι: παλ, έντονα ποπ, γηινα,
ακόμη και χριστουγεννιάτικα κοκκινο-λευκο-παρασινα!
The sky is the limit.

ΥΓ. Όσες δεν έχετε ραπτομηχανή (ακόμη) δείτε εδώ μερικές εύκολες ιδέες για γιρλάντες.

9.11.11

105/365

Kάποια κοριτσάκια δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για κούκλες και μωρά. Από όταν είναι ακόμη τοσοδούλια, το ενδιαφέρον τους εστιάζεται αποκλειστικά σε κουταλάκια, μπιμπερό,
ρουχαλάκια, πάνες και κουβερτάκια για να τυλίγουν τα μικρά τους.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα κοριτσάκια...
Εκείνα που κοιτούν από μακριά τα κουκλιά-μωρά
και δεν δειχνουν καθόλου ενδιαφέρον να τα πλησιάσουν.
Είναι τα κοριτσάκια που θέλουν να περνούν όλες τις μέρες στις αυλές, στους δρόμους και τις πλατείες.
Να τρέχουν με ταξιδιάρικα ποδηλατάκια, ο άνεμος να τους παίρνει τα μαλλιά,
να "τρώνε" τα γόνατά τους από τις τούμπες γιατί δε θέλουν σε τίποτε να υστερούν από τα αγόρια που κάνουν τα καλύτερα κόλπα με το ποδήλατο,
να γυρνούν με καρούμπαλα από τον ξυλοδαρμό, γιατί κανένας δεν θα τους πάρει το δίκιο τους.

Αν ήσουν ένα τέτοιο κοριτσάκι και τώρα έμαθες ότι θα γίνεις μαμά,
μη φοβηθείς καθόλου και μη νομίσεις λεπτό ότι δεν κάνεις εσύ για "τέτοια".
Μια μαμά πρέπει να ξέρει από ταξίδια,
γιατί αλλιώς τα παιδιά της θα γίνουν φοβισμένοι και άτολμοι ενήλικες.
Πρέπει να έχει γευτεί το χαοτικόν της απόλυτης ελευθερίας,
διότι αλλιώς θα τρομάξει επικίνδυνα μπροστά στους κραδασμούς της εφηβείας... αλλά και των terrible twos!
Επίσης μια μαμά, πρέπει να μην φοβάται να "φάει τα μούτρα της" διότι είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα όταν μπλέκεσαι με πιτσιρικαρία.
Τέλος, μόνο μια μαμά που έχει ζήσει τον ξυλοδαρμό στο πετσί της ξέρει ότι όταν τα παιδιά τσακώνονται, καμία πληγή ή μελανιά δεν πονάει τόσο όσο ένας θιγμένος εγωισμός.

Α! και κάτι ακόμη...
Το ότι οι πρώτες στιγμές που αντικρύζει μια μάνα το μωρό της, πρέπει να μοιάζουν με κεραυνοβόλο έρωτα, με πουλάκια που κελαηδούν και όλα να είναι ροζ γύρω-τριγύρω,
είναι τόσο αλήθεια όσο και οι σκηνές ξύλου του Τσακ Νόρις...

Αφιερωμένο στη φίλη μου την Α.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...