100/365

Toν τελευταίο καιρό προσπαθώ να μάθω τα παιδιά να μην παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους, ή τους άλλους ανθρώπους, όταν πρόκειται για δύσκολες καταστάσεις.
Είναι μάλλον κάτι που πρέπει να θυμάμαι και εγώ συχνά πυκνα.
"Το παιδάκι αυτό με χτυπάει. Είναι κακό παιδί" - "Δώσε του λίγο χρόνο αγάπη μου. Μάλλον είχε μια δύσκολη μέρα"
"Έχω θυμώσει μαζί σου με αυτό που μου είπες" - "Έχεις δίκιο μίλησα απότομα, συγνώμη. Έλα να διώξουμε το θυμό όμως, αν μείνει μέσα σου, μπορεί να σου σκληρύνει την καρδούλα"
"Μου πήρε το παινχίδι και το ΘΕΛΩ!!!" - "Είναι όντως άδικο να σου παίρνουν το παιχνίδι, αλλά για σκέψου, υπάρχει στο δωμάτιο κάποιο άλλο παιχνίδι που αγαπάς εξίσου;"

Βρίσκω ανόητη τη στάση πολλών εγχειριδίων παιδο-ψυχολογίας να "στεκόμαστε" στα δύσκολα συναισθήματα των παιδιών... να τα αναλύουμε, να δείχνουμε ότι συμπάσχουμε, να τα συζητάμε μετά από μέρες. Μοιάζει σα να χτίζουμε πάνω στην άμμο, διότι χτίσιμο είναι η τόση ενασχόληση και άμμος όλη η δυσφορία, άχρηστο φορτίο που δε βοηθά κανέναν και βαραίνει την ψυχή.
Όσες φορές το δοκίμασα, είδα τα παιδιά να παραμένουν μπλοκαρισμένα στα δύσκολα, αντί να ψάχνουν παράθυρο για φρέσκο αέρα.

Αν κάνω κιόλας τη μεταφορά στις σχέσεις μεταξύ ενηλίκων θα μπορούσα να γράφω για ώρες.
Πόσες παρεξηγήσεις, από κακή διαχείριση των συναισθηματικών μας φορτίσεων.
Το συναίσθημα είναι κάπως υπερτιμημένο τελικά, δεν νομίζετε;
Τί γίνανε τα απλά, βαθειά αισθήματα που μένανε ακλόνητα απο τις συναισθηματικές αναταράξεις;