Η προηγούμενη εβδομάδα είχε παράσταση μπαλέτου.
Πρώτη φορά σε σκηνή.
Δεν ήταν υποχρεωτική παράσταση.
Στα πλαίσια μιας άλλης εκδήλωσης, όσα μικρά ήθελαν, θα παρουσίαζαν το κατιτίς τους.
Τις ρώτησα αν ήθελαν να πάρουν μέρος και ήθελαν πολύ.
Πρώτη φορά σε σκηνή.
Δεν ήταν υποχρεωτική παράσταση.
Στα πλαίσια μιας άλλης εκδήλωσης, όσα μικρά ήθελαν, θα παρουσίαζαν το κατιτίς τους.
Τις ρώτησα αν ήθελαν να πάρουν μέρος και ήθελαν πολύ.
Αποδείχθηκε πολύ κουραστική εβδομάδα.
Λαχανιασμένη πηγαινο-έφερνα ένα μωρό και ένα επαναστατημένο δίχρονο κάθε μέρα στις πρόβες, σιχτιρίζοντας κάθε φορά που αργούσαμε, την υπερβολική αισιοδοξία μου που πίστευα ότι θα τα καταφέρναμε.
Ο καλός μου, όταν του δήλωσα ότι τα κορίτσια θα συμμετείχαν, με κοίταξε απορημένος και ψέλλισε κάτι σαν "...μα νόμιζα ότι έχουμε ήδη πολύ φορτωμένο πρόγραμμα...".
Το ίδιο απορημένος συνέχισε να με κοιτάζει όλη την εβδομάδα...
Ώσπου η μέρα της παράστασης έφτασε και πήγα να τις πάρω νωρίτερα από το σχολείο για να προλάβουν να ξεκουραστούν. Τουλάχιστον τη μέρα της παράστασης θα τα είχα όλα στην εντέλεια. Πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Όλα υπό έλεγχο, όσο έλεγχο μπορείς να έχεις σε αυτές τις ηλικίες.
Μου την είχαν όμως κιόλας κάνει...
"Καλέσαμε τη δασκάλα μας στην παράσταση. Μπορείς να της πεις την ώρα και πώς θα έρθει;"
Η δασκάλα τους είναι ένα γλυκύτατο νέο πλάσμα... λιγάκι σαν ξωτικό.
Πρόσφατα διορισμένη. Η λάμψη στα μάτια της ακόμη εκεί. Λατρεύει τα παιδιά.
Έχει καλοσύνη και ευγένεια χωρίς νερόβραστες υπερβολές.
Σε κοιτά και σε βλέπει.
Τις ανέλαβε πρώτη τους χρονιά στο σχολείο με όλη την παραξενιά και την άρνηση που κουβαλούσαν (συν τα έξτρα μπόνους από την άφιξη του νέου μωρού) και τις βοήθησε να προσαρμοστούν.
Όπως κάθε δασκάλα, ξέρει όλα τα "άπλυτά" μας διότι της τα λένε τα κορίτσια που την εμπιστεύονται. Όπως φαντάζεστε την ντρέπομαι απίστευτα. Ούτε να το σκεφτώ ότι σε μια τόσο δύσκολη μέρα θα ήταν τριγύρω.
Μόλις άκουσα τη φράση-κεραυνό-εν-αιθρία σοκαρίστηκα, αλλά θεώρησα ότι αποκλείεται να έρθει -ήμουν σε άρνηση προφανώς. Της το τόνισα κιόλας με περισσή αβρότητα "Μη σας τρέχουμε, τώρα. Μην πιεστείτε καθόλου."
Ήρθε!
Από το σπίτι ξεκινήσαμε καθυστερημένοι.
Τη συναντήσαμε τυχαία στο δρόμο και φτάσαμε μαζί.
Ήθελα να χωθώ κάτω από κάποιο πλακάκι.
Με τον καλό μου είμασταν ήδη βουβοί, τώρα απογίναμε.
Πρώτη παράσταση των κοριτσιών. Ακόμη δεν το είχαμε χωνέψει και εκείνες είχανε ήδη τη δική τους επίτιμη προσκεκλημένη.
Την πήραν από το χέρι και προχώρησαν μαζί όλο αισιοδοξία. Ήθελα να κλάψω.
Δεν ήξερα τί πρώτο μου έφταιγε.
Η υπερβολική ανεξαρτησία τους;
Που μεγάλωσαν τόσο και "έφυγαν μπροστά";
Που ήθελα να το ζήσω όλο αυτό μόνη μαζί τους;
Όλα μου φαίνονταν μαύρα.
Καθήσαμε. Η παράσταση άρχισε και το δικό τους κομμάτι αργούσε λίγο ακόμη.
Πήρα την καινούρια, δανεική, σούπερ, ντούπερ μηχανή μου και αφοσιώθηκα να σκαλίζω τις ρυθμίσεις.
Έτσι κι αλλιώς ήμουν αχρείαστη. Οι δυο τσούπρες είχαν βεντουζώσει στη δασκάλα.
Άρχισα να κοιτώ μέσα από το κλείστρο τί κάδρα θα τραβήξω...
...με μαγικό τρόπο πήρα απόσταση από όλα..
Ήταν τόσο ανακουφιστικό!
Είδα τις τσούπρες να χαμογελάνε μέχρι τα αυτιά.
Ήταν ευτυχισμένες.
Αυτό δεν ήθελα; Γι'αυτό δεν έτρεχα όλη την εβδομάδα;
Τις είδα περήφανες.
Ό,τι είχε γίνει ως τώρα θα σημειωνόταν σαν μια μεγάλη επιτυχία στην ιστορία τους, ακόμη και αν στην παράσταση παραπατούσαν και έπεφταν. Η λατρεμένη δασκάλα ήταν εκεί, ολόδική τους.
Κι εκείνη... αχ εκείνη. Σαν καλή νεράιδα. Αποδείχθηκε ότι ήταν χρόνια μπαλαρίνα. Επαγγελματίας. Ήξερε τί να τους πει, πώς να τους μιλήσει. Είχε βρεθεί στη θέση τους και μπορουσε να τις στηρίξει όπως εγώ δεν θα καταφερνα μάλλον ποτέ. Η ηρεμία και η χαρά τους γαλήνεψε σιγά σιγά και εμένα. Η παράσταση τελείωσε. Όλα είχαν βρει τη θέση τους. Όλος ο κόπος των προηγούμενων ημερών δικαιώθηκε. Χαμόγελα πολλά όλη νύχτα. Πόσο ευγνωμονούσα πια τη δασκάλα που ήρθε. Τους χάρισε μια ανάμνηση γλυκιά που θα έπαιρναν μαζί τους για πάντα, κι ας μην πρωταγωνιστούσα μαζί τους και σε αυτή...
Ίσως είναι καιρός να συνηθίζω.
"Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου.
Ει δε αγανακτείς, και σαυτόν λυπείς, και το φέρον σε φέρει".
Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος
(Σε ελεύθερη απόδοση: Όταν οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να πας προς μια κατεύθυνση, πήγαινε χωρίς αντίσταση-αγανάκτηση προς εκείνη την κατεύθυνση διότι αν -πηγαίνοντας- αγανακτείς, και τον εαυτό σου θα στενοχωρείς και οι περιστάσεις- έτσι κι αλλιώς- θα σε πάνε εκεί που είναι να σε οδηγήσουν.)
...ή αλλιώς, υπ-ακοή.
Η ικανότητα να ακούς κάτω και πέρα από τη φασαρία του μυαλού σου τη γλυκιά μελωδία που ενορχηστρώνει το χέρι του Θεού για σένα... ή εδώ, για τα παιδιά σου.
*******************
Τα Moodboards του 2013 είναι έμπνευση της Lyriel από το Biscoto.
Ο καλός μου, όταν του δήλωσα ότι τα κορίτσια θα συμμετείχαν, με κοίταξε απορημένος και ψέλλισε κάτι σαν "...μα νόμιζα ότι έχουμε ήδη πολύ φορτωμένο πρόγραμμα...".
Το ίδιο απορημένος συνέχισε να με κοιτάζει όλη την εβδομάδα...
Ώσπου η μέρα της παράστασης έφτασε και πήγα να τις πάρω νωρίτερα από το σχολείο για να προλάβουν να ξεκουραστούν. Τουλάχιστον τη μέρα της παράστασης θα τα είχα όλα στην εντέλεια. Πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Όλα υπό έλεγχο, όσο έλεγχο μπορείς να έχεις σε αυτές τις ηλικίες.
Μου την είχαν όμως κιόλας κάνει...
"Καλέσαμε τη δασκάλα μας στην παράσταση. Μπορείς να της πεις την ώρα και πώς θα έρθει;"
Η δασκάλα τους είναι ένα γλυκύτατο νέο πλάσμα... λιγάκι σαν ξωτικό.
Πρόσφατα διορισμένη. Η λάμψη στα μάτια της ακόμη εκεί. Λατρεύει τα παιδιά.
Έχει καλοσύνη και ευγένεια χωρίς νερόβραστες υπερβολές.
Σε κοιτά και σε βλέπει.
Τις ανέλαβε πρώτη τους χρονιά στο σχολείο με όλη την παραξενιά και την άρνηση που κουβαλούσαν (συν τα έξτρα μπόνους από την άφιξη του νέου μωρού) και τις βοήθησε να προσαρμοστούν.
Όπως κάθε δασκάλα, ξέρει όλα τα "άπλυτά" μας διότι της τα λένε τα κορίτσια που την εμπιστεύονται. Όπως φαντάζεστε την ντρέπομαι απίστευτα. Ούτε να το σκεφτώ ότι σε μια τόσο δύσκολη μέρα θα ήταν τριγύρω.
Μόλις άκουσα τη φράση-κεραυνό-εν-αιθρία σοκαρίστηκα, αλλά θεώρησα ότι αποκλείεται να έρθει -ήμουν σε άρνηση προφανώς. Της το τόνισα κιόλας με περισσή αβρότητα "Μη σας τρέχουμε, τώρα. Μην πιεστείτε καθόλου."
Ήρθε!
Από το σπίτι ξεκινήσαμε καθυστερημένοι.
Τη συναντήσαμε τυχαία στο δρόμο και φτάσαμε μαζί.
Ήθελα να χωθώ κάτω από κάποιο πλακάκι.
Με τον καλό μου είμασταν ήδη βουβοί, τώρα απογίναμε.
Πρώτη παράσταση των κοριτσιών. Ακόμη δεν το είχαμε χωνέψει και εκείνες είχανε ήδη τη δική τους επίτιμη προσκεκλημένη.
Την πήραν από το χέρι και προχώρησαν μαζί όλο αισιοδοξία. Ήθελα να κλάψω.
Δεν ήξερα τί πρώτο μου έφταιγε.
Η υπερβολική ανεξαρτησία τους;
Που μεγάλωσαν τόσο και "έφυγαν μπροστά";
Που ήθελα να το ζήσω όλο αυτό μόνη μαζί τους;
Όλα μου φαίνονταν μαύρα.
Καθήσαμε. Η παράσταση άρχισε και το δικό τους κομμάτι αργούσε λίγο ακόμη.
Πήρα την καινούρια, δανεική, σούπερ, ντούπερ μηχανή μου και αφοσιώθηκα να σκαλίζω τις ρυθμίσεις.
Έτσι κι αλλιώς ήμουν αχρείαστη. Οι δυο τσούπρες είχαν βεντουζώσει στη δασκάλα.
Άρχισα να κοιτώ μέσα από το κλείστρο τί κάδρα θα τραβήξω...
...με μαγικό τρόπο πήρα απόσταση από όλα..
Ήταν τόσο ανακουφιστικό!
Είδα τις τσούπρες να χαμογελάνε μέχρι τα αυτιά.
Ήταν ευτυχισμένες.
Αυτό δεν ήθελα; Γι'αυτό δεν έτρεχα όλη την εβδομάδα;
Τις είδα περήφανες.
Ό,τι είχε γίνει ως τώρα θα σημειωνόταν σαν μια μεγάλη επιτυχία στην ιστορία τους, ακόμη και αν στην παράσταση παραπατούσαν και έπεφταν. Η λατρεμένη δασκάλα ήταν εκεί, ολόδική τους.
Κι εκείνη... αχ εκείνη. Σαν καλή νεράιδα. Αποδείχθηκε ότι ήταν χρόνια μπαλαρίνα. Επαγγελματίας. Ήξερε τί να τους πει, πώς να τους μιλήσει. Είχε βρεθεί στη θέση τους και μπορουσε να τις στηρίξει όπως εγώ δεν θα καταφερνα μάλλον ποτέ. Η ηρεμία και η χαρά τους γαλήνεψε σιγά σιγά και εμένα. Η παράσταση τελείωσε. Όλα είχαν βρει τη θέση τους. Όλος ο κόπος των προηγούμενων ημερών δικαιώθηκε. Χαμόγελα πολλά όλη νύχτα. Πόσο ευγνωμονούσα πια τη δασκάλα που ήρθε. Τους χάρισε μια ανάμνηση γλυκιά που θα έπαιρναν μαζί τους για πάντα, κι ας μην πρωταγωνιστούσα μαζί τους και σε αυτή...
Ίσως είναι καιρός να συνηθίζω.
"Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου.
Ει δε αγανακτείς, και σαυτόν λυπείς, και το φέρον σε φέρει".
Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος
(Σε ελεύθερη απόδοση: Όταν οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να πας προς μια κατεύθυνση, πήγαινε χωρίς αντίσταση-αγανάκτηση προς εκείνη την κατεύθυνση διότι αν -πηγαίνοντας- αγανακτείς, και τον εαυτό σου θα στενοχωρείς και οι περιστάσεις- έτσι κι αλλιώς- θα σε πάνε εκεί που είναι να σε οδηγήσουν.)
...ή αλλιώς, υπ-ακοή.
Η ικανότητα να ακούς κάτω και πέρα από τη φασαρία του μυαλού σου τη γλυκιά μελωδία που ενορχηστρώνει το χέρι του Θεού για σένα... ή εδώ, για τα παιδιά σου.
*******************
Τα Moodboards του 2013 είναι έμπνευση της Lyriel από το Biscoto.
Μήπως θέλεις να μπεις κι εσύ στην παρέα; Για ρίξε μια ματιά εδώ.
Τα ιστολόγια που συμμετέχουν μέχρι στιγμής είναι :
Δεν μπορώ να σε νιώσω σε ότι αφορά την αρχική σου στεναχώρια και τις σκέψεις που σε βασάνισαν εφόσον δεν είμαι μανούλα, αλλά με συνεπήραν τα συναισθήματά σου και ο τρόπος που περιέγραψες τη στιγμή αυτή των κοριτσιών :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια η αντίσταση μόνο κούραση προκαλεί, το ζητούμενο είναι η ευλυγισία και η αποδοχή.
Υπέροχη ανάρτηση, φοβερή φοτογραφία και μπράβο στις τσούπρες που τόσο καλά τα κατάφεραν τόσο στο χορό όσο και στην "ανεξαρτητοποίηση" !
Καλή σου μέρα Μαριάννα μου γλυκιά :)
Κούραση πράγματι έχει η αντίσταση...
ΔιαγραφήΠολύ συγκινητικό το ''άνοιγμα'' σου Μαριαννάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές καλημέρες!..Όλγα
Δε θα διαβάσω τίποτα άλλο για σημερα! Είμαι πολύ χαρούμενη που ανακάλυψα το ιστολόγιο σου. :-) καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρω και εγώ για τη γνωριμία!
Διαγραφή"Ει το φέρον σε φέρει, φέρε και φέρου. Ει δε αγανακτείς, και σαυτόν λυπείς, και το φέρον σε φέρει." Δε θα μπορούσε να ταιριάζει περισσότερο σε μένα κάτι άλλο. Ευχαριστώ πολύ, στηρίχθηκα. Καλημέρα Μαριάννα και καλή δύναμη για το "μάθημα" που μας επιφυλάσσει και σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρε Γεωργία μου! Χάθηκες. Ελπίζω να είσαι καλά. Πολλά φιλιά.
ΔιαγραφήΚαλή μου Μαριάννα! Διάβασα εχθές την ανάρτησή σου και μου έφτιαξε την ημέρα! Είχα λίγο πριν μια σχετική συζήτηση με αγαπημένη φίλη και της έστειλα μέηλ με τα λόγια του Γρ. Θεολόγου γιατί ταίριαζαν «κουτί»
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να στα πω από κοντά στις ψηφιακές γειτονιές αύριο, αλλά δεν κρατήθηκα, από φόβο μήπως και δεν καταφέρω να σε βρω στον κόσμο!
Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τις κοράκλες σου!
Πολύ χαίρομαι!
ΔιαγραφήΕίμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε αύριο... τί στο καλό!
Δεν έχω λόγια...ευχαριστώ πολύ πολύ. Πραγματικά είναι τόσο συγκινητικό!Δεν ξέρω τι να πω!Ευχαριστωωω...Η περιγραφή και η διατύπωση των λέξεων σε ταξιδεύουν σε κείνη την στιγμή και η φωτογραφία με τις "μπαλαρινικές" στολές υπέροχη. Στέλνω την αγάπη μου σε 'ολη την όμορφη οικογένεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαντώ
Λοιπόν, είναι τόσο περίεργο... Το πρωί οδηγώντας σκεφτόμουν α-κρι-βώς αυτό! και πώς το έμαθα η ίδια, από τον πατέρα μου, και πώς θα ήθελα κάποια στιγμή να το περιγράψω σε ανάρτηση!! Το έκανες τόσο όμορφα, πολύ χαίρομαι που σε διαβάζω κι εγώ, καλή συνέχεια στα καθημερινά μαθήματά μας :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηρα πρόσφατ μερος σε μια χορευτικη παρασταση με πιτσιρίκες δημοτικού και εχω να δου πω οτι εμας τις μεγαλες μας καταδιασκέδασαν και μας εφτιαξαν την μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή