Santa Marina of Andros

Ένας βασικός κανόνας του blogging είναι να γράφει κανείς μόνο για εκείνα που αγαπά. Εκείνα που αποτελούν και τον πυρήνα της μοναδικότητάς του.

Σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για ένα από τα πιο αγαπημένα των αγαπημένων μου,
για την Αγία Μαρίνα της Άνδρου.

Μαρίνα λένε τη μικρότερη μας.
Όταν ξεμείναμε από ονόματα γιαγιάδων, ξέραμε ότι το επόμενο κορίτσι μας θα το λέγαμε Μαρίνα. Η αγία αυτή βρίσκει πάντα έναν τρόπο μαγικό να τρυπώνει στις χαραμάδες τις ζωής μας -ακόμη και απρόσκλητη- και να τις ανοίγει σε παράθυρα για να μπαίνει μέσα άπλετο το Φως, οπότε της το χρωστούσαμε.
Από τότε που αποκτήσαμε Μαρίνα λοιπόν, περνάμε κάθε χρόνο τη γιορτή της στο μοναστήρι της Άνδρου. Το μοναστήρι αυτό είναι γνωστό από το "διάσημο" θαύμα εμφάνισης της αγίας σε μεγάλο νοσοκομείο των ΗΠΑ. Κάθε καλοκαίρι πραγματικά κατακλύζεται από κόσμο.
Παίρνουμε το πλοίο από το λιμάνι της Ραφήνας και σε 2 ώρες είμαστε Άνδρο.
Τη μικρά Αγγλία όπως λεγόταν παλιά και όπως έγινε γνωστή με την βραβευμένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.
 Από το λιμάνι, κάνουμε άλλη 1 ώρα περίπου δρόμο με το αυτοκίνητο, και μετά τη Χώρα, φτάνουμε στο μοναστήρι, ίσα ίσα προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας.

Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι ότι το ακόμη μεγαλύτερο θαύμα βρίσκεται στο ίδιο το μοναστήρι. 

Πριν κάμποσα χρόνια στη θέση του βρίσκονταν μόνο ερείπια.

Η αγία διάλεξε τον νυν Ηγούμενο π.Κυπριανό για να ανοικοδομήσει το μοναστήρι όπως ακριβώς ήταν τα παλιά χρόνια. Εφανίστηκε η ίδια και του το ζήτησε. Εκείνος σαν γνήσιος λευίτης, φοβήθηκε ότι ήταν ανάξιος να αναλάβει τέτοιο έργο, μα εκείνη επέμενε.

Του παρουσιάστηκε ξανά και ξανά, επιμένοντας όχι μόνο να χτιστεί το μοναστήρι, μα να γίνει κέντρο, ώστε όποιος προσκυνητής φτάνει ως εκεί, να βρίσκει πάντα μέρος να ησυχάσει και τροφή για να στηριχθεί.

Το κτίσμα μοιάζει με μεσαιωνικό πύργο. 

Σηκώνοντας το κεφάλι όταν είσαι μέσα, η θέα είναι κάπως έτσι.

Παλιότερα, αυτά τα αυστηρά κτίσματα, όπως και όλη η αυστηρότητα της εκκλησίας, μου φαίνονταν τελείως παράλογα, δεδομένου ότι η εκκλησία μας μιλάει για αγάπη. 

Τί χρειάζονται όλες αυτές οι υπερβολές, σκεφτόμουν.

Δυστυχώς η δεοντολογία δεν μου επιτρέπει να σας δείξω και με φωτογραφική εικόνα τί χρειάζονται.

Αν όμως έκανα το φακό μου προς τα κάτω, στο προαύλιο του μοναστηριού, θα βλέπατε κάτι υπέροχο. Πλήθος παρέες, νέα παιδιά, γυναίκες, παπούδες και μικρά παιδάκια σε πηγαδάκια να μιλάνε και να χαίρονται με παραδείσια χαρά και παιδικότητα. Να μιλάνε για τα χνάρια της αγίας στη δική τους ζωή, να μιλάνε για τις πληγές τους και πώς αυτές θεραπεύτηκαν με τη Χάρη του Θεού τη στιγμή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος, σκληρός και απόμακρος εδινε μόνο όξος και χολή. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους να μοιράζονται τα πιο μύχια της ψυχής τους χωρίς να φοβούνται, σα να μοιραζόμαστε όλοι ένα μυστικό αρχαίο που μας κάνει άτρωτους στον πόνο του κόσμου. 

Αυτό περιφρουρούν τα τείχη.

Αυτό περιφρουρεί η αυστηρότητα.

Είναι τα όρια που μέσα τους χτυπούν και δυναμώνουν καρδιές τρυφερές και ευάλωτες.

Κάποιες καρδιές φέρουν ακόμη τα τραύματά τους που πονούν. 

Εκεί που μιλούν τους βλέπεις και δακρύζουν. Φεύγουν για το καθολικό του μοναστηριού.

Να ζητήσουν από την Αγία βοήθεια και στήριξη.

Η εικόνα της αγίας κάποτε μυροβλύζει.

Πέρσυ στην αγρυπνία πολλοί την είδαν να γνέφει στέλνοντας ευλογία.

Είναι εκεί και στηρίζει όλους.

Ένα πολύ ασήμαντο και μικρό δείγμα αυτής της στήριξης μπόρεσα να απαθανατίσω και με το φακό μου. 

Στήριξης σωματικής, μιας και είμαστε ψυχή και σώμα.

Δείτε! Είναι οι ζεστοί λουκουμάδες που περιμένουν όλους τους επισκέπτες, όταν ημιλιπόθυμοι από το ταξίδι έχουν καταφτάσει στο βουνό. Είναι το πρωινό που ετοιμάζουν οι καλοί εθελοντές για χάρη της αγίας. Τα παιδιά τους περιμένουν πώς και πώς.