Simply to stand still...

Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει συχνά να με ρωτούν τί ακριβώς κάνω όταν φωτογραφίζω.

Πώς πετυχαίνω πχ. το τάδε αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και -μα την αλήθεια- νιώθω πολύ ακατάλληλη για να κάνω υποδείξεις.

Από τεχνικές γνώσεις για παράδειγμα είμαι τόσο -μα τόσο!- σκράπας, που πραγματικά ντρέπομαι. Άρα δεν ξέρω να περιγράψω τεχνικά τί είναι αυτό που φτιάχνει μια καλή φωτογραφία. Εντάξει, υπάρχουν οι βασικοί κανόνες, μα πέρα από αυτό; 

Υπάρχει αλήθεια τρόπος να περιγράψεις τεχνικά μια φωτογραφία που σε συγκλονίζει χωρίς να "σκοτώσεις" τη συγκίνηση που σου προκαλεί, καθώς την περιορίζεις στους τεχνικούς όρους; Είναι κάτι που πολύ θα ήθελα να διερευνήσω κάποια στιγμή...

Έπειτα υπάρχουν τόσες πολλές παράμετροι on the scene, ιδιαίτερα όταν φωτογραφίζεις ανθρώπους που μόλις γνώρισες -ή ντροπαλά παιδάκια- και είναι όλοι τόσο μουδιασμένοι που δεν νιώθεις το στομάχι σου. It really happens!

Ένα τυπικό ξεκίνημα φωτογράφισης, όπου το παιδάκι αρνείται ακόμη και να με κοιτάξει.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα που ξέρω ότι κάθε φορά που θα το προσέξω, θα έχω σίγουρα υπέροχο αποτέλεσμα.

Είναι αυτό:

Simply to stand still.

 Να μείνω μέσα μου ήσυχη.

Να μπορέσω να αφουγκραστώ και να ρουφήξω την ομορφιά της στιγμής όπως περνά μπροστά από τα μάτια μου.

Μόλις βρω αυτή την ξεχωριστή ομορφιά, απλώς κάνω όσα κλικς χρειαστεί (και είναι πολλά - συνήθως διψήφιος ο αριθμός) μέχρι να βγει στην εικόνα αυτό που βλέπω.
Αν δεν βλέπω κάτι ξεχωριστά & μοναδικά όμορφο, ξέρω ότι δεν βλέπω καλά.
Κάτι πάει στραβά με εμένα.
Όση ασχήμια και να έχει ένα μέρος, όσο άχαρη και να είναι η στιγμή, πάντα έχει μέσα της κάτι ξεχωριστό & μοναδικό.
Μέσα στη μοναδικότητα, εκεί, βρίσκεται η ομορφιά.

Και για να σας προλάβω πριν φρικάρετε κάνοντας εικόνα έναν αμίλητο σοβαρό φωτογράφο να κάνει κλικ κλικ σαν ρομπότ (akwardness my god!) :
Μπορεί να μιλάμε, ή να παίζουμε, ή να γελάμε τρανταχτά κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, μα η ησυχία του νου να είναι εκεί, ως το μοναδικό συστατικό που μας αφήνει να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι, όμορφη & θαυμαστή.

Μέσα στην ησυχία αποκαλύπτονται οι λεπτομέρειες που κάνουν το κάθε τι να είναι αυτό που είναι, γυμνό από τις δικές μας παραμορφωτικές προσδοκίες.

Αυτός είναι ο λόγος που στις φωτογραφίσεις, ζητώ τους γονείς να μην καθοδηγούν τα παιδιά πώς να ποζάρουν.
Βρίσκουμε μια ασχολία για αυτά και τα αφήνουμε ελεύθερα να παίξουν και να χαρούν τη στιγμή.

Ένα παράδειγμα:
Η καλοκαιρινή φωτογράφιση αυτής της γλυκιάς σουσούς.

Αφότου είχαμε ήδη εξοικειωθεί κάπως, πήγα κοντά της στην παραλία που πετούσε πετρούλες.
Για να παίξει, πήρε μερικές χούφτες άμμο και άρχισε να τις πετάει προς το μέρος μου. Όποιος έχει δίχρονο ή τρίχρονο παιδάκι, ξέρει καλά, ότι αυτό συγκατάλεγεται  στη λίστα με τα top3 παιχνίδια για την ηλικία αυτή.
Η μαμά της (δίκαια) αγχωμένη να μην γίνει ζημιά στη φωτ. μηχανή, της φώναξε να σταματήσει.
Η μικρούλα (ευτυχώς) δεν άκουσε και εγώ έκανα νόημα στη μαμά της να την αφήσει.
Έδειχε τόσο μα τόσο ευτυχισμένη.
Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μαγική εικόνα της μικρής μέσα στη χρυσόσκονη, που προκλήθηκε από την ανατανάκλαση που έκανε ο ήλιος στην άμμο.
Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που η μικρή πετούσε την άμμο;
Οποιοσδήποτε περαστικός θα μπορούσε να δει μόνο "ένα ακόμη παιδάκι που παίζει με το χώμα".
Όμως εκείνη σαν νεράιδα έφτιαχνε χρυσόσκονη από χώμα, ακριβώς εκείνη τη στιγμή. 

Ελπίζω οι παραπάνω σκέψεις να έδωσαν μια μικρή ιδέα, ή τουλάχιστον έμπνευση για πειραματισμό.
Ευχαριστώ από καρδιάς τη μαμά της μικρούλας για την άδεια δημοσίευσης αυτών των εικόνων που η ίδια διάλεξε για εσάς.
Ήταν σκέτη απόλαυση αυτή η φωτογράφιση και χαίρομαι πολύ που μπορώ να μοιραστώ ένα μικρό κομμάτι της μαζί σας.

Τέλος, αν δεν έχετε προλάβει ακόμη να πάρετε μέρος, θυμίζω το διαγωνισμό μας που κλείνει σε 3 μόνο μέρες και έχει δώρο για τους αναγνώστες του Bliss, 2 διπλές προσκλήσεις για το κέντρο αναρρίχησης του ΟΑΚΑ.
Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή εδώ.