Everyday life documented

 Kαθώς προχωρούν οι μέρες και προσαρμοζόμαστε στην νέα πραγματικότητα ως πολύτεκνη οικογένεια, εντυπωσιάζομαι ολοένα και περισσότερο με τις αντιδράσεις του κόσμου.

Δεν περνάει μέρα που να κυκλοφορήσω στο δρόμο με τα παιδιά και μη σταθεί κάποιος να σχολιάσει κάτι για το... πλήθος μας.

Αναρωτιέμαι, τόσο άμαθοι είμαστε ως λαός στα "πολλά παιδιά";

Οι παπούδες μας σχεδόν όλοι προέρχονται από πολύτεκνες οικογένειες.

Πότε προλάβαμε και ξεχάσαμε;

Κάθομαι λοιπόν εδώ στη γωνιά αυτή του σύμπαντος να γράψω μερικές απαντήσεις που ίσως κάπως, κάπου, κάποτε φτάσουν σε αυτιά ακοόντων, ώστε να μην ξαφνιάζονται τόσο στη θέα των πολυτέκνων.

Μερικές τυχαίες ερωτήσεις που δέχθηκα αυτές τις μέρες.

"Πώς τα βγάζεις πέρα;;;"

"Τέσσερα παιδιά τόσο νέα! Και όλα σε κοντινές ηλικίες! Πότε πρόλαβες;"

"Μη μου πεις ότι θα κάνετε κι άλλο"

• Πώς και κάνατε τόσα παιδιά; (δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, έχει τεθεί όντως)

Προφανώς μας αρέσουν τα παιδιά, τα θεωρούμε δώρα, σταλμένα από το Θεό.

Επίσης, στο μεγάλωμα των παιδιών ο καθένας κάνει αυτό που θεωρεί "το καλύτερο" και εμείς πιστεύουμε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα όταν είναι πολλά μαζί, σε κοινωνία. Μαθαίνουν νωρίς πολύτιμες αρετές όπως: την υπομονή, το μοίρασμα, την ανοχή του διπλανού ακόμη και στη χειρότερη στιγμή του, την έγνοια για τους άλλους, το ξεπέρασμα του εγωισμού. Και είναι πολύ διαφορετικό από το σχολείο. Στο σπίτι πρέπει να μοιραστούν εκτός των άλλων και το χάδι ή την προσοχή της μαμάς ή του μπαμπά, πράγμα πολύ επώδυνο αλλά άκρως παιδευτικό. Δε μιλάω φυσικά για στέρηση, μην παρεξηγηθώ, αλλά για ένα "άφημα". Μοιάζει κάπως με τη γνώση ότι αυτό που θέλω τόοοσο πολύ, αποκλειστικά δικό μου, δε χάθηκε ο κόσμος να μην έρθει τώρα αμέσως, ή ίσως, και να το χαρίσω γενναιόδωρα στον αδερφό. Είναι μια απελευθέρωση από την αίσθηση ότι οι ανάγκες μου είναι πάνω από όλα.

• Πώς τα καταφέρνεις; (το πιο κλασικό ερώτημα)

Δεν τα καταφέρνω, ειλικρινά, αλλά προσπαθώ.

Δεν έχω πάντα υπομονή -οι δικοί μου μπορούν να σας διαβεβαιώσουν γι'αυτό.

Δεν έχω πάντα στρωμένα κρεβάτια και καθαρό σπίτι.

Όμως δεν ζούμε και στο χάος. Υπάρχουν κανόνες και πρόγραμμα και ο καθένας ξέρει τη θέση του σε αυτό. Όσο πιο πολλά είναι τα παιδιά, παρατηρώ ότι τόσο πιο καλά ανταποκρίνονται στο πρόγραμμα και τους κανόνες.

Φροντίζω να υπάρχει πάντα ζεστό φαγητό και γλυκό, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι  μαγειρεύω μόνο 3 φορές την εβδομάδα και ανά δυο μέρες τρώμε το ίδιο. Επίσης φροντίζω να έχουμε πάντα καθαρά ρούχα. Εκτός από αυτά τα δυο, σε όλα τα άλλα εξωτερικά δεν δίνουμε και πολλή σημασία.

 Η βασικότερη απάντηση όμως σε αυτό το ερώτημα είναι ότι έχω ένα σύζυγο που είναι εδώ από όλες τις απόψεις και χωρίς αυτό το δεδομένο δε θα γινόταν τίποτε.

• Καλά, πώς δεν έχεις τρελαθεί ακόμη;

Η αλήθεια είναι ότι και 'γω αναρωτιέμαι!

Βλέπω όμως ότι με κάθε παιδί γίνομαι πιο καλή μαμά και δε μιλάω μόνο από πλευράς εμπειρίας.  Μιλάω για την ευκολία να αφήνομαι στα ίδια τα παιδιά, να τα χαίρομαι και να με χαίρονται χωρίς να στριμωχνόμαστε σε ψυχαναγκαστικά "πρέπει" και "μη", αλλά ούτε και να γλιστράμε στο χαώδες της παιδικής φύσης.

Αυτό από μόνο του είναι πολύ απελευθερωτικό και εξαλείφει τις εντάσεις.

Έπειτα κάθε νέο παιδί έρχεται...με τα δώρα του. Δώρα για όλη την οικογένεια. Αλλάζει τη δυναμική της ομάδας και φέρνει ωραίες ισορροπίες, ή ανατρέπει αυτό που στα οικονομικά λέμε "ασταθή ισορροπία" εννοώντας την ισορροπία που έχει επέλθει σε λάθος επίπεδο και άρα θέλει διόρθωση. Ξέρετε, όπως το μοναχοπαίδι που είναι πάντα ήρεμο, απλώς και μόνο διότι κανείς ποτέ δεν διεκδίκησε το χώρο του... μέχρι τη στιγμή που αποκτάει αδερφάκι.

• Θα κάνετε και άλλο;

Πόσο θα' θελα να μην το ρωτάτε αυτό, αλλά και πώς να το ζητήσω χωρίς να ακουστεί άσχημα; Δεν φανταζόμουν καν ότι θα έφτανα στα τέσσερα αν αυτό απαντάει κάπως στην ερώτηση...

Κλείνοντας κάπου εδώ, να ζητήσω μια χάρη.
Αν κάπου, κάποια μέρα δείτε στο δρόμο σας μια μαμά με περισσότερα από δυο παιδάκια,
μην την κοιτάτε καλά καλά σαν εξωγήινο... σας βλέπει ακόμη κι αν προσποιείται πως όχι.
Α! και αν μπορείτε να τη βοηθήσετε με το καρότσι ή τα ψώνια της θα σας είναι ευγνώμων. 

Για να μην το βαρύνουμε πολύ όμως, ακούστε τί λέει ένας ακόμη κύριος με 4 παιδιά!