On perspective

Τις προάλλες (τις μέρες του hard core capital control) πήγα στο σούπερ μάρκετ με τα παιδιά.

Είχα 45ευρώ σε χαρτονομίσματα μαζί μου και κάτι ψιλά.

Μπαίνοντας μέσα ήξερα οτι έπρεπε να υπολογίζω το συνολικό κόστος στο καρότσι, ώστε να μην ξεφύγω. 

Προσέξατε όμως ότι υπογράμμισα ήδη πως είχα-μαζί-τα-παιδιά.

Φτάνοντας λοιπόν στο ταμείο, φυσικά, είχα χάσει το λογαριασμό.

Η σειρά μου κόντευε να φτάσει και κρύος ιδρώτας με έλουζε.

Αρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου που ξεχάστηκε, με την κυβέρνηση που έχει βάλει όριο στις αναλήψεις, με την ταμεία που έκανε τόσο γρήγορα και δεν μου έδινε αρκετό χρόνο να σκεφτώ.

I lost perspective.

Έχασα τον ορίζοντα, τον προσανατολισμό, όπως θέλει το λέει κανείς.

Πήρα βιαστικά τον καλό μου στο τηλέφωνο για να έρθει να σώσει τη δεσποσύνη που τα είχε κάνει μαντάρα με το λογαρισμό, αλλά μάταια. 

Δεν προλάβαινε αφενός και αφετέρου η ταμίας είχε ήδη αρχίσει να χτυπάει τα πράγματα.

Ήθελα να ανοιξουν τα πλακάκια & να με καταπιούν.

Καθώς περνάω όμως στο πίσω μέρος του ταμείου για να φορτώσω τα πράγματα στις σακούλες, βλέπω εκεί, ακριβώς μπροστά στα πόδια μου, φαρδύ, πλατύ να με κοιτάζει - ώ του θαύματος- ένα εικοσάευρω.

Κοιτάζω δεξιά αριστερά μήπως κάποιος το αναζητούσε, αλλά τίποτε. Κανείς.

Έμοιαζε να φύτρωσε για εμένα.

Επειδή όμως είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι και ξέρουμε ότι τα 20ευρα δεν φυτρώνουν για χάρη μας ( ή μήπως φυτρώνουν;) άρχισα να νιώθω ήδη απαίσια καθώς έσκυβα να το μαζέψω. Φυσικά και η αγωνία μου είχε τελειώσει. Το λογαρισμό θα τον πλήρωνα σίγουρα τώρα πια, μετά από αυτή την αναπάντεχη προσθήκη στον ισολογισμό μου.

Αλλά -πάντα υπάρχει "αλλά"- θα γινόμουν κλέφτρα.

Κλέφτης δεν είναι αυτός που βρίσκει λεφτά, εν μέσω capital control κιόλας, και δεν τα επιστρέφει; Εικόνες από σκυφτά γεροντάκια που περιμένουν στο ΑΤΜ κάτω από τον καυτό ήλιο για αυτό το 20ευρω στοίχειωναν το μυαλό μου και κάτω από το βάρος τους άρχισα να νιώθω ναυτία.

Η ταμίας τελείωσε. Ντλινγκ το κουμπί του συνόλου: 47ευρώ!

Τα 45 που είχα ήδη και ένα 2ευρω που βρέθηκε στα ψιλά.

…μα φυσικά και το έξτρα εικοσάρι στο χέρι μου…

…μα φυσικά εγώ να το επιστρέφω στην ταμία ξαλαφρωμένη και να εύχομαι ο κακομοίρης που το έχασε να έρθει να το ζητήσει εδώ.

Στάθηκα τυχερή; Στάθηκα ευλογημένη; 

Βιώσα ένα θαύμα; Βιώσα μια τυχαία αλληλουχία γεγονότων;

Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά;

Ο προσανατολισμός και ο ορίζοντας μου επανατοποθετήθηκαν και συνειδητοποίησα κάτι που μου ξέφυγε τόσο καιρό.

Τη βασική αρχή των οικονομικών.

Τα χρήματα είναι απλά-ένα-μέσο-συναλλαγών. Τελεία.

Το αδέσποτο εικοσάρικο μου θύμισε ότι δεν το χρειάζομαι στο πορτοφόλι μου μέσα για να είμαι ήρεμη. 

Ότι υπάρχει μια πραγματικότητα πολύ πιο πλούσια και πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτή που κυνηγώ να δω στις ειδήσεις κάθε μέρα.

Άφησα την πραγματικότητα των ειδήσεων να γίνει η δική μου πραγματικότητα αυτό τον καιρό και το αποτέλεσμα είναι να χάσω τον προσανατολισμό μου και να παθαίνω ταραχή κάθε φορά που τα εικοσάρικα δεν είναι όσα πρέπει στο πορτοφόλι μου. Πόσο θυμώνω με τον εαυτό μου.

Θα προσπαθήσω να είμαι πιο έξυπνη στο εξής και να προσπαθήσω να ψηλαφώ πιο συχνά την άλλη διάσταση, εκείνη των θαυμάτων (ή της ακούσιας πρόκλησης τυχαίων αλληλουχιών προς όφελός μου), ακροβατώντας μεταξύ ανοησίας και τρέλας. Ξέρω ότι είναι πολλοί ακροβάτες εκεί έξω μαζί μου. Πόσο εύχομαι να επικρατήσει η δική μας πραγματικότητα...