Τα Ψηλά Βουνά

Την Κυριακή πήγαμε στο θέατρο Ακροπόλ για τη θεατρική παράσταση "Τα ψηλά βουνά".
Ξεκινήσαμε από νωρίς το πρωί όλοι μαζί με εκκλησία, πικ νικ για μεσημεριανό και κατόπιν τραίνο (μετρό) προς τη θεατρική παράσταση. Έκανε απίστευτο κρύο και μας χάλασε τη μισή χαρά, αλλά για τα παιδιά ο συνδυασμός όλων των παραπάνω -με έμφαση στο τραίνο- είναι ο ορισμός της επιτυχίας, οπότε το παραβλέψαμε όσο γινόταν.
Άλλωστε αυτή την παράσταση θέλαμε να την δούμε από το φθινόπωρο που ξεκίνησε, μα όλο έβγαιναν εμπόδια. Κι επιμείναμε.
Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Από πλευράς μου, διότι τα ψηλά βουνά ήταν το πρώτο "μεγαλίστικο" βιβλίο που διάβασα ολομόναχη ως πιτσιρίκι και ακόμη θυμάμαι τη χαρά που μου είχε δώσει και τα παιδιά διότι θα ήταν πρώτη φορά που ένα βιβλίο που είχαν διαβάσει πρώτα θα το παρακολουθούσαν κατόπιν σε θεατρική παράσταση.

Για όσους δεν το γνωρίζετε ήδη, τα Ψηλά Βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, ήταν το πρώτο αναγνωστικό που γράφτηκε στη δημοτική το 1918 επί κυβερνήσεως Ελ.Βενιζέλου και κατά παραγγελία του Υπ.Παιδείας. Τα επόμενα χρόνια το βιβλίο προκάλεσε λυσσαλέες αντιδράσεις καθώς χρησιμοποιούσε γλώσσα λαϊκή και θεωρήθηκε τότε ότι προωθούσε την αθεϊα και την αφιλοπατρία. Αντίτυπά του κάηκαν δημοσίως από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν, αλλά επανεκδόθηκε για τα σχολεία με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του Βενιζέλου και συνέχισε να είναι το πρώτο αναγνωστικό που γνώρισαν τα ελληνόπουλα μέχρι και μετά την μεταπολίτευση.

Φτάσαμε στο θέατρο μισή ωρίτσα νωρίτερα με την προοπτική να μιλήσουμε λίγο με τον σκηνοθέτη και να ζεσταθούμε στο φουαγιέ.
Τουλάχιστον κάμποσα χρόνια πριν όταν ξαναήρθαμε στο συγκεκριμένο θέατρο με τα 3 από τα 4 παιδιά, έτσι είχαμε κάνει.
Δυστυχώς η δεύτερη ατυχία μας ήταν ότι η πολιτική του θεάτρου έχει αλλάξει και το φουαγιέ παραμένει κλειστό για όλους, ακόμη και την ώρα της παράστασης.
Αυτό σήμαινε ότι ο Τάσος με την 3χρονη μικρούλα μας, δεν θα μπορούσαν να μας περιμένουν απ'έξω, ούτε και να τους πούμε τις εντυπώσεις μας στο διάλειμμα. Αντιθέτως, έπρεπε να μεταφέρουν το ραντεβουδάκι τους σε κάποια καφετέρια πιο μακριά.

Μπήκαμε με τα 3 μεγαλύτερα παιδιά στο θέατρο και η πρώτη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ήταν οι τεράστιες μαξιλάρες για να ψηλώσουν τα καθίσματα των πιο μικρούληδων και κοντούληδων θεατών. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαμε κάτι τέτοιο σε παιδικό θέατρο και εκτιμήθηκε απίστευτα, καθώς είχαμε οι ίδιοι έναν κουντούλη στην παρέα.

Η παράσταση άρχισε, τελείωσε και μας άρεσε πολύ. Σε όλους.
Είχα μπει να την παρακολουθήσω χωρίς να διαβάσω από πριν κριτικές σκόπιμα για να τη χαρώ χωρίς δεύτερες σκέψεις στο κεφάλι και μάλλον έκανα καλά καθώς έχει δεχτεί αντικρουόμενες κριτικές, μάλλον ανοήτως κατά τη γνώμη μου.
Για εμένα, είχε όσα θα ήθελα ως γονιός από μια παράσταση για τα παιδιά μου:
Απλή, λιτή, παιδική χωρίς τάσεις να "μεγαλίζει" στο ύφος ή στα νοήματα, ηθικοπλαστική και με ένα ρομαντικό άρωμα ελληνικότητας που μας ταίριαξε γάντι καθώς συνδυάστηκε για εμάς τυχαία με την ευκαιρία της επετείου της 25ης Μαρτίου.
Αγαπημένη στιγμή για εμένα η προσθήκη live παραδοσιακού τραγουδιού με εξαιρετικά επιτυχημένη μάλιστα ερμηνεία. Αγαπημένη στιγμή των παιδιών, οι γκάφες των μικρών αγοριών. Τους άρεσε πολύ που η ιστορία ήταν πιο αστεία από ότι στο βιβλίο.

Βγαίνοντας από το θέατρο βρήκα τον Τάσο με την μικρούλα μου ξυλιασμένους από το κρύο, καθώς ο ήλιος είχε πια πέσει και η υγρασία ήταν πολύ έντονη.
Στην επιστροφή, μέσα στο μετρό, την πήρα αγκαλιά και άρχισαν να με τρώνε οι γνωστές τύψεις για τη λάθος απόφαση να την αποκλείσουμε από την παράσταση. Άλλωστε ήταν αρκετά βατή και για εκείνη, θα μπορύσαμε να τη βάλουμε μέσα και ας έβλεπε το μισό μόνο έργο αν άρχιζε τις γκρίνιες. Κι αν αρρωστήσει τώρα; Κι αν νιώσει αδικημένη; Κι αν;
Πάνω στα "κι αν" σκάει στο κεφάλι μου ένα μικρό κόκκινο μπαλονάκι.
Ένας άγνωστος μπαμπάς λίγα μέτρα πιο πέρα στο βαγόνι, είχε λύσει από το καρότσι του κοιμισμένου μωρού του το μπαλονάκι και προσπαθούσε να το ρίξει παιχνιδιάρικα στη Μαρίνα. Η Μαρίνα τελικά το έπιασε και πήρε το ύφος της βασίλισσας του τραίνου καθώς τα αδέρφια της την κοίταζαν άναυδα.
 Πώς το σκέφτηκε ο μπαμπάς αυτός και τί έμπενυση είχε εκείνη την ώρα δεν θα μάθω ποτέ.
Όμως ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να βγω από τις μαύρες σκέψεις και να θυμηθώ ότι δεν υπάρχουν αδικημένοι. Ακόμη και σκόπιμα κάποιος αδικηθεί, η ζωή θα βρει τρόπους να του χαριστεί αλλιώς.
Άγνωστε μπαμπά, αν ποτέ διαβάσεις αυτό το κείμενο σε ευχαριστώ! Πολύ!

Το θέατρο Ακροπόλ είχε την ευγένεια να μας χαρίσει μια διπλή πρόσκληση για την Κυριακή 10 Απριλίου στις 15.00 η ώρα, για έναν τυχερό αναγνώστη του Days of Bliss και το ευχαριστούμε πολύ.

Αν λοιπόν εσείς και τα παιδιά σας:
1. Θέλετε να πάρετε μια γεύση από ελληνικό χωριό.
2. Θέλετε να μπείτε για λίγο σε μια ζωηρή παρέα παιδιών και να ζήσετε από κοντά τις ανέμελες έγνοιες τους.
3. Θέλετε να θυμηθείτε πώς είναι μια ιστορία σαν εκείνες του παλιού καιρού, όπου οι ήρωες είχαν να αντιμετωπίσουν αληθινά προβλήματα επιβίωσης και ουχί φαντασιακά άλυτα ψυχολογικά προβλήματα.
3. Θέλετε να ζήσετε τη χαρά των μικρών παιδιών που προσπαθούν κάτι πολύ και τελικά το καταφέρνουν πλησιάζοντας θριαμβευτικά μερικά βήματα ακόμη προς την ενηλικίωση.

Τότε ελάτε να πάρετε μέρος στο διαγωνισμό:

Τί πρέπει να κάνετε:

1. Like στη σελίδα Days of Bliss
2. Κοινοποίηση τη φωτογραφία του διαγωνισμού που θα βρείτε εδώ.
3.  Συμπλήρωση της παρακάτω φόρμας:

Όροι Διαγωνισμού:

Ο διαγωνισμός θα είναι ανοιχτός μέχρι την Τρίτη 5 Απριλίου 2016.
Η πρόσκληση αφορά την παράσταση της  Κυριακής 10 Απριλίου στις 15.00 η ώρα.
Το αποτέλεσμα θα ανοινωθεί αμέσως μετά εδώ στο ιστολόγιο.
Ο/η τυχερός/ή θα ειδοποιηθεί μέσω email.
Έγκυρες θα θεωρηθούν οι συμμετοχές που έχουν ακολουθήσει και τα 3 βήματα και έχουν συμπληρώσει όλα τα πεδία της φόρμας.

Θέατρο Ακροπόλ – Παιδική σκηνή / Διεύθυνση: Ιπποκράτους 9, Αθήνα 106 79

Disclaimer: Άρθρα-προτάσεις σαν αυτό, υποστηρίζονται από συνεργασία με εταιρείες των οποίων προϊόντα ή υπηρεσίες χρησιμοποιώ, αγαπώ και προτείνω έτσι και αλλιώς. 

Με τον τρόπο αυτό επισφραγίζεται η εμπιστοσύνη μου στις εταιρείες αυτές, αλλά και υποστηρίζεται ευγενικά η καλή πορεία αυτού του blog.