On Depression

Αυτή δεν θα είναι μια ανάρτηση για όμορφη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, στολισμένες κολοκύθες και αχνιστό comfort food.

Για εμένα φθινόπωρο δεν είναι μόνο αυτό. Δυστυχώς.

Βροχές, μουντάδα, μαύρος ουρανός.

Όσο και αν αγαπώ το φθινόπωρο για τους λόγους που το αγαπάμε όλοι, αυτή η μαυρίλα που κατεβαίνει από τον ουρανό με δυσκολεύει πάντα.

Με ξαναγυρίζει πίσω σε εποχές δύσκολες.

Για όσους δεν με γνωρίζουν αρκετά καλά, υπήρξε μια εποχή (της άγριας νιότης) που έδωσα γερή μάχη με την κατάθλιψη και ο καιρός αυτός με πάει εκεί πίσω. 

Στα δύσκολα.

Τα δύσκολα μπορεί να πέρασαν πια, οι πληγές έκλεισαν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν για πάντα.

Δεν γράφω σήμερα για να σας πάρω κάτω στον πάτο μαζί μου.

Γράφω διότι πιστεύω στο μοίρασμα. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε.

Τη στιγμή που οι στατιστικές αναφέρουν την κατάθλιψη σαν τη μάστιγα της εποχής (και αλίμονο αν ψάξουμε τα νούμερα μόνο για την Ελλάδα της κρίσης),  δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Είμαστε οι περισσότεροι, λίγο-πολύ ομοιοπαθούντες και αυτό είναι καλό, με την έννοια ότι υπάρχει ένα σημείο επαφής που μας ενώνει και μας κάνει να καταλαβαίνόμαστε καλύτερα.

Η παλιότερη γενιά είχε την τάση να μην μιλάει για αυτές τις "καυτές πατάτες" και έτσι ο καθένας μαράζωνε στην μοναξιά του. Η κατάθλιψη ήταν σαν μια μορφή τρέλας που δεν μπορούσες να τη συζητήσεις με κανέναν.

Τώρα πια ξέρουμε ότι κατάθλιψη περνάει όποιος κουβαλάει για πολύ καιρό βάρος μεγαλύτερο από όσο αντέχει.

Όποιος κρατάει μέσα του αξόδευτα αποθέματα αγάπης και τρέλας όμορφης, δημιουργικής που δεν βρίσκουν διέξοδο για αρκετό καιρό.

Ξέρουμε επίσης ότι είναι οκ να μιλήσουμε στους δικούς μας για αυτό χωρίς να μας θεωρήσουν "λίγους" ή αδύναμους.

Το πρόβλημα λοιπόν με την κατάθλιψη δεν είναι απλώς το να θεραπευτεί.

Έχουμε δει πολλούς ανθρώπους με κατάθλιψη να φεύγουν από την ακινητοποίηση και τον μαρασμό και να προχωρούν με δυναμισμό στη ζωή τους, μοιάζοντας όμως σαν να έχουν χάσει κάτι από την παιδικότητα και την ανεμελιά τους.

Σα να μη βρήκαν ποτέ ξανά τη χαρά τους.

Το πρόβλημα λοιπόν με την κατάθλιψη είναι το πώς σε αφήνει όταν σε αφήσει.

Είναι μια μαυρίλα που τρυπώνει βαθιά μέσα στην ψυχή και κινδυνεύει να την σκληρύνει για πάντα. Να την κάνει θυμώδη, κυνική, παγερή και αποστασιοποιημένη από όλα.

Τη στιγμή που θα μπορούσε να ειδωθεί ως η τέλεια ευκαιρία για να εκπαιδεύσει κανείς την ψυχή του να νιώθει πιο δυνατά και να αγκαλιάζει τον κόσμο με την ίδια δύναμη που θα ήθελε η ίδια να αγκαλιαστεί για όσο χρόνο πονούσε.

Η κατάθλιψη μπορεί -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- να είναι μια ευκαιρία να λεπτύνει κανείς τα αισθήματά του και να πλησιάζει τον κόσμο πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά.

Προσωπικά έχω βρει δυο εργαλεία που βοηθούν την καρδιά μου όταν νιώθω ότι ψυχραίνεται. Και τα δυο βασίζονται σε ένα μοναδικό αξίωμα:

Το πόσο ψυχικά υγιής είναι ένας άνθρωπος κρίνεται από το μέτρο στο οποίο μπορεί να αγαπά βαθιά και αληθινά.

Τα εργαλεία μου λοιπόν είναι αυτά.

1. Οι πράξεις αγάπης.

Ή με τη γλώσσα της Izabelle Filiozat, το να μοιράζω "ζεγλυκά" (=ζεστά γλυκά). Είναι κάτι που όλοι πρέπει να έχουμε στην τσέπη μας διότι είναι γλυκά (ντα!) και ζεσταίνουν τις καρδιές όλων μας.

Ένα γράμμα, ένα μήνυμα, ένα γλυκό για τα παιδιά σε μια δύσκολη μέρα, ένα τηλεφώνημα σε κάποιον μοναχικό τύπο. Η χαρά βρίσκεται στα απλά πράγματα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή που μοιράζεις στους άλλους.

2. Τα καταφύγια αγάπης.

Είτε είναι ένας φίλος αληθινός, είτε μια κοινότητα ολόκληρη, ο κανόνας είναι ένας:

Βρίσκω καταφύγιο σε μέρος όπου δεν θα με κρίνουν (my no-fault zone, σύμφωνα με τις αρχές της non violent communication). Σε μέρος όπου θα με αγαπήσουν δυνατά, θα με βοηθήσουν να δω ξανά τον ανοιχτό ορίζοντα και θα με κάνουν να γελάσω ακόμη δυνατότερα.

Θα ήμουν ευγνώμων να μοιραστείτε  και άλλα εργαλεία που πιθανώς να έχετε βρει, όσοι από εσάς εκεί έξω είσαστε ομοιοπαθούντες.

Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από περιπλάνηση σε μια μουντή ημέρα, παρέα με ένα από τα "καταφύγιά" μου, την παρέα από την τοπική λέσχη φωτογραφίας.