23.10.15

On Depression

Αυτή δεν θα είναι μια ανάρτηση για όμορφη φθινοπωρινή ατμόσφαιρα, στολισμένες κολοκύθες και αχνιστό comfort food.
Για εμένα φθινόπωρο δεν είναι μόνο αυτό. Δυστυχώς.
Βροχές, μουντάδα, μαύρος ουρανός.
Όσο και αν αγαπώ το φθινόπωρο για τους λόγους που το αγαπάμε όλοι, αυτή η μαυρίλα που κατεβαίνει από τον ουρανό με δυσκολεύει πάντα.

Με ξαναγυρίζει πίσω σε εποχές δύσκολες.
Για όσους δεν με γνωρίζουν αρκετά καλά, υπήρξε μια εποχή (της άγριας νιότης) που έδωσα γερή μάχη με την κατάθλιψη και ο καιρός αυτός με πάει εκεί πίσω. 
Στα δύσκολα.
Τα δύσκολα μπορεί να πέρασαν πια, οι πληγές έκλεισαν, αλλά οι αναμνήσεις μένουν για πάντα.

Δεν γράφω σήμερα για να σας πάρω κάτω στον πάτο μαζί μου.
Γράφω διότι πιστεύω στο μοίρασμα. Πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε.
Τη στιγμή που οι στατιστικές αναφέρουν την κατάθλιψη σαν τη μάστιγα της εποχής (και αλίμονο αν ψάξουμε τα νούμερα μόνο για την Ελλάδα της κρίσης),  δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Είμαστε οι περισσότεροι, λίγο-πολύ ομοιοπαθούντες και αυτό είναι καλό, με την έννοια ότι υπάρχει ένα σημείο επαφής που μας ενώνει και μας κάνει να καταλαβαίνόμαστε καλύτερα.

Η παλιότερη γενιά είχε την τάση να μην μιλάει για αυτές τις "καυτές πατάτες" και έτσι ο καθένας μαράζωνε στην μοναξιά του. Η κατάθλιψη ήταν σαν μια μορφή τρέλας που δεν μπορούσες να τη συζητήσεις με κανέναν.
Τώρα πια ξέρουμε ότι κατάθλιψη περνάει όποιος κουβαλάει για πολύ καιρό βάρος μεγαλύτερο από όσο αντέχει.
Όποιος κρατάει μέσα του αξόδευτα αποθέματα αγάπης και τρέλας όμορφης, δημιουργικής που δεν βρίσκουν διέξοδο για αρκετό καιρό.
Ξέρουμε επίσης ότι είναι οκ να μιλήσουμε στους δικούς μας για αυτό χωρίς να μας θεωρήσουν "λίγους" ή αδύναμους.

Το πρόβλημα λοιπόν με την κατάθλιψη δεν είναι απλώς το να θεραπευτεί.
Έχουμε δει πολλούς ανθρώπους με κατάθλιψη να φεύγουν από την ακινητοποίηση και τον μαρασμό και να προχωρούν με δυναμισμό στη ζωή τους, μοιάζοντας όμως σαν να έχουν χάσει κάτι από την παιδικότητα και την ανεμελιά τους.
Σα να μη βρήκαν ποτέ ξανά τη χαρά τους.
Το πρόβλημα λοιπόν με την κατάθλιψη είναι το πώς σε αφήνει όταν σε αφήσει.
Είναι μια μαυρίλα που τρυπώνει βαθιά μέσα στην ψυχή και κινδυνεύει να την σκληρύνει για πάντα. Να την κάνει θυμώδη, κυνική, παγερή και αποστασιοποιημένη από όλα.
Τη στιγμή που θα μπορούσε να ειδωθεί ως η τέλεια ευκαιρία για να εκπαιδεύσει κανείς την ψυχή του να νιώθει πιο δυνατά και να αγκαλιάζει τον κόσμο με την ίδια δύναμη που θα ήθελε η ίδια να αγκαλιαστεί για όσο χρόνο πονούσε.
Η κατάθλιψη μπορεί -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- να είναι μια ευκαιρία να λεπτύνει κανείς τα αισθήματά του και να πλησιάζει τον κόσμο πιο βαθειά και πιο ουσιαστικά.

Προσωπικά έχω βρει δυο εργαλεία που βοηθούν την καρδιά μου όταν νιώθω ότι ψυχραίνεται. Και τα δυο βασίζονται σε ένα μοναδικό αξίωμα:
Το πόσο ψυχικά υγιής είναι ένας άνθρωπος κρίνεται από το μέτρο στο οποίο μπορεί να αγαπά βαθιά και αληθινά.
Τα εργαλεία μου λοιπόν είναι αυτά.

1. Οι πράξεις αγάπης.
Ή με τη γλώσσα της Izabelle Filiozat, το να μοιράζω "ζεγλυκά" (=ζεστά γλυκά). Είναι κάτι που όλοι πρέπει να έχουμε στην τσέπη μας διότι είναι γλυκά (ντα!) και ζεσταίνουν τις καρδιές όλων μας.
Ένα γράμμα, ένα μήνυμα, ένα γλυκό για τα παιδιά σε μια δύσκολη μέρα, ένα τηλεφώνημα σε κάποιον μοναχικό τύπο. Η χαρά βρίσκεται στα απλά πράγματα και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή που μοιράζεις στους άλλους.

2. Τα καταφύγια αγάπης.
Είτε είναι ένας φίλος αληθινός, είτε μια κοινότητα ολόκληρη, ο κανόνας είναι ένας:
Βρίσκω καταφύγιο σε μέρος όπου δεν θα με κρίνουν (my no-fault zone, σύμφωνα με τις αρχές της non violent communication). Σε μέρος όπου θα με αγαπήσουν δυνατά, θα με βοηθήσουν να δω ξανά τον ανοιχτό ορίζοντα και θα με κάνουν να γελάσω ακόμη δυνατότερα.

Θα ήμουν ευγνώμων να μοιραστείτε  και άλλα εργαλεία που πιθανώς να έχετε βρει, όσοι από εσάς εκεί έξω είσαστε ομοιοπαθούντες.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από περιπλάνηση σε μια μουντή ημέρα, παρέα με ένα από τα "καταφύγιά" μου, την παρέα από την τοπική λέσχη φωτογραφίας.





17 σχόλια:

  1. Κάθε φορά που σε διαβάζω σε εκτιμώ ακόμα περισσότερο Μαριάννα!!!
    Πόση αλήθεια και τρυφερότητα κρύβουν πάντα τα λόγια σου.
    Πέρασα κι εγώ κατάθλιψη τελικά, παρόλο που νόμιζα πως θα τη γλύτωνα...
    Νομίζω πως σε ένα μεγάλο βαθμό την έχω αφήσει πίσω μου αλλά συνειδητοποιώ πως πάντα θα την κουβαλάω μαζί. Κρυμμένη, αλλά μαζί! Σαν να είπες εδώ όλα όσα σκεφτομουν!
    Ένα από αυτά που βοήθησαν τελικά εμένα να βγω από αυτή τη ρουφήχτρα, ήταν να σταματήσω να αγχώνομαι για τα πρέπει και να συναναστέφομαι με ανθρώπους μίζερους κ αρνητικούς ή απλά ανθρώπους που δεν μου "έκαναν" βρε αδελφέ αλλά από ευγένεια δεν μπορούσα να ξεκόψω. Πλέον έχω επιλέψει την ειλικρίνεια στη ζωή μου και να κάνω (σε βαθμό που είναι φυσικά εφικτό) αυτά που θέλω. Αυτά που με γεμίζουν.
    Η αγάπη βοηθάει πολύ. Οχι έτσι απλά όμως. Για να γίνω πιο σαφής, είχα την οικογένεια και τους φίλους μου αλλά έπρεπε να ταρακουνηθώ για να συνέλθω. εξαιτίας της προσωπικής μου πτώσης, επηρεάστηκε ο ψυχικός κόσμος του γιου μου. Επισκεφθήκαμε ειδικό για να τα ξεπεράσουμε....
    Αυτό εμένα με ξύπνησε από το λήθαργο! Η αγάπη μου γι'αυτόν με γιάτρεψε.
    Ποτέ βέβαια δεν θα είμαι η Δήμητρα που ήμουν αλλά νομίζω πως η καινούρια Δήμητρα είναι καλύτερη γιατί μαθαίνει έστω κι αργά, να αγαπάει τον ευατό της!
    Υπέροχα τα λόγια σου! Υπέροχη εσύ!

    ΥΓ Τελικά είναι πάντα καλό να μοιράζεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι μόνο δεν είχα ιδέα, αλλά ούτε θα το φανταζόμουν πως πέρασες και εσύ από αυτό το "κανάλι". Μεγάλη υπόθεση το μοίρασμα τελικά...Αυτό με τους δύσκολους ανθρώπους είναι πραγματικά θέμα. ¨Οχι μόνο το πώς θα απομακρυνθείς χωρίς να πληγώσεις, αλλά και πώς να διαχειριστείς την οργή τους από την απόσταση αυτή. Σε κάνει να αναρωτιέσαι για τις επιλογές σου, να αμφισβητείς τον εαυτό σου και γενικά έχει ψυχοφθορά, παρότι σε βάθος χρόνου αποδίδει τελικά. Δεν το έχω κάνει ακόμη… είμαι λίγο κοτόπουλο μάλλον :)

      Διαγραφή
    2. Μαριάννα, μου άρεσε το κείμενό σου. Αν μου επιτρέπεις, χωρίς όμως να ξέρω με σιγουριά γιατί δεν το έχω πάθει (νομίζω πως κατάφερα να ξεγλιστρήσω από εκεί αρκετές φορές πριν μου συμβεί)...Νομίζω πως ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κανείς την κατάθλιψη είναι να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ποτέ δε θα είναι αρεστός σε όλους. Αν συνειδητοποιήσει κανείς σε βάθος αυτό το πράγμα δεν τον επηρεάζουν ούτε "τοξικοί" άνθρωποι, ούτε γκρινιάρηδες, ούτε άνθρωποι που συνεχώς σου τονίζουν πόσο λάθος είσαι. Αποδέχεσαι ότι πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι γύρω σου ή και κοντά σου και πως ποτέ δε θα αρέσεις σε όλους και δε θα τους αφήνεις όλους ευχαριστημένους. Έτσι τότε θα μπορείς να λες ελεύθερα αυτά που νιώθεις, θα δείχνεις ελεύθερα τις διαθέσεις σου στους άλλους, τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δείχνεις ελεύθερα τι άνθρωπος είσαι και τι κουβαλάς μέσα σου και από εκεί και πέρα είναι αναμενόμενο κάποιοι να μη σε συμπαθήσουν και κάποιοι να σε συμπαθήσουν. Πάντως αυτό που έχω δει στην πράξη με τους λεγόμενους "τοξικούς" ανθρώπους είναι ότι η ειλικρίνεια και η ευθύτητα τους σοκάρει και τους αφοπλίζει. Είναι σαν να παίρνουν το μήνυμα ότι σε εσένα όσα και να λένε δε σε επηρεάζουν γιατί πολύ συνειδητά επιλέγεις όλα αυτά σου ταιριάζουν και θέλεις για τη ζωή σου. Μπορεί να τους δεις μέχρι και να σε κυνηγάνε για να κάνετε παρέα μετά από μια τέτοια στάση σου. Γιατί αναγνωρίζουν πως έχουν πολλά να μάθουν από εσένα και αρχίζουν να σε εκτιμάνε. Ή τουλάχιστον αν δε σε εκτιμάνε, σταματάνε να σε ενοχλούν γιατί καταλαβαίνουν πολύ ξεκάθαρα ότι κάνεις πολύ συνειδητά τις επιλογές σου και δεν επηρεάζεσαι από γνώμες άλλων. Οπότε, αν δεν τους θέλεις στη ζωή σου το αντιλαμβάνονται ακριβώς όπως το νιώθεις και οργή δε νιώθουν για εσένα. Ίσως να νιώθουν ντροπή, ζήλεια, απόρριψη και πιθανότητα οργή προς τον εαυτό τους γιατί καταλαβαίνουν τις ελλείψεις τους. Αλλά αν είσαι απολύτως σαφής στο ότι ξέρεις τι θέλεις δε θα δεις πολλούς να σε "ενοχλούν" συστηματικά. Βλέπουν ότι σε εσένα δεν περνούν αυτά και πάνε να ταλαιπωρήσουν τον επόμενο αδύναμο που συναντάνε. Συγνώμη για τα πολλά. Μετά από αρκετές δυσκολίες, αρκετά πάνω-κάτω και προσωπικές αμφισβητήσεις έχω δει ότι εκεί κρύβεται όλο το μυστικό των σχέσεών μας με τους άλλους.

      Διαγραφή
    3. Ελίνα, τώρα είδα το σχόλιό σου. Για κάποιο λόγο δεν ήρθε ποτέ ειδοποίηση. Σε ευχαριστώ για τη συνεισφορά.
      Πέφτεις πολύ μέσα σχετικά με το "αρεστός σε όλους"… ωστόσο η διαδικασία κάθαρσης των σχέσεων είναι τόσο μεγάλη όσο μεγάλη είναι η ποικιλομορφία του ανθρώπινου χαρακτήρα. Καταλαβαίνω -νομίζω- όσα γράφεις και συμφωνώ. Ευθύτητα, ειλικρίνεια και επαφή με τον εαυτό μας για να μην χανόμαστε μέσα στο χάος των απαιτήσεων των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο οι επιπλοκές… ωωωχ Θεέ μου οι επιπλοκές! Μάλλον πρέπει να χτίσω πιο γερό στομάχι, τί να πώ; Πάντως είναι αυτή η αλήθεια: όταν βάλεις όρια βλέπεις τους ανθρώπους να χωρίζονται αυστηρά στις δυο κατηγορίες που περιγράφεις. Αυτούς που σε σέβονται και αυτούς που σε αποστρέφονται.

      Διαγραφή
    4. Μαριάννα, μου άρεσε το κείμενό σου. Αν μου επιτρέπεις, χωρίς όμως να ξέρω με σιγουριά γιατί δεν το έχω πάθει (νομίζω πως κατάφερα να ξεγλιστρήσω από εκεί αρκετές φορές πριν μου συμβεί)...Νομίζω πως ο μόνος τρόπος για να αποφύγει κανείς την κατάθλιψη είναι να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ποτέ δε θα είναι αρεστός σε όλους. Αν συνειδητοποιήσει κανείς σε βάθος αυτό το πράγμα δεν τον επηρεάζουν ούτε "τοξικοί" άνθρωποι, ούτε γκρινιάρηδες, ούτε άνθρωποι που συνεχώς σου τονίζουν πόσο λάθος είσαι. Αποδέχεσαι ότι πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι γύρω σου ή και κοντά σου και πως ποτέ δε θα αρέσεις σε όλους και δε θα τους αφήνεις όλους ευχαριστημένους. Έτσι τότε θα μπορείς να λες ελεύθερα αυτά που νιώθεις, θα δείχνεις ελεύθερα τις διαθέσεις σου στους άλλους, τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δείχνεις ελεύθερα τι άνθρωπος είσαι και τι κουβαλάς μέσα σου και από εκεί και πέρα είναι αναμενόμενο κάποιοι να μη σε συμπαθήσουν και κάποιοι να σε συμπαθήσουν. Πάντως αυτό που έχω δει στην πράξη με τους λεγόμενους "τοξικούς" ανθρώπους είναι ότι η ειλικρίνεια και η ευθύτητα τους σοκάρει και τους αφοπλίζει. Είναι σαν να παίρνουν το μήνυμα ότι σε εσένα όσα και να λένε δε σε επηρεάζουν γιατί πολύ συνειδητά επιλέγεις όλα αυτά σου ταιριάζουν και θέλεις για τη ζωή σου. Μπορεί να τους δεις μέχρι και να σε κυνηγάνε για να κάνετε παρέα μετά από μια τέτοια στάση σου. Γιατί αναγνωρίζουν πως έχουν πολλά να μάθουν από εσένα και αρχίζουν να σε εκτιμάνε. Ή τουλάχιστον αν δε σε εκτιμάνε, σταματάνε να σε ενοχλούν γιατί καταλαβαίνουν πολύ ξεκάθαρα ότι κάνεις πολύ συνειδητά τις επιλογές σου και δεν επηρεάζεσαι από γνώμες άλλων. Οπότε, αν δεν τους θέλεις στη ζωή σου το αντιλαμβάνονται ακριβώς όπως το νιώθεις και οργή δε νιώθουν για εσένα. Ίσως να νιώθουν ντροπή, ζήλεια, απόρριψη και πιθανότητα οργή προς τον εαυτό τους γιατί καταλαβαίνουν τις ελλείψεις τους. Αλλά αν είσαι απολύτως σαφής στο ότι ξέρεις τι θέλεις δε θα δεις πολλούς να σε "ενοχλούν" συστηματικά. Βλέπουν ότι σε εσένα δεν περνούν αυτά και πάνε να ταλαιπωρήσουν τον επόμενο αδύναμο που συναντάνε. Συγνώμη για τα πολλά. Μετά από αρκετές δυσκολίες, αρκετά πάνω-κάτω και προσωπικές αμφισβητήσεις έχω δει ότι εκεί κρύβεται όλο το μυστικό των σχέσεών μας με τους άλλους. (Ελίνα)

      Διαγραφή
  2. Δεν θα πω κάτι πρωτότυπο: η συντροφιά των φίλων - ξαλαφρώνει την ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να περνάς χρόνο με ανθρώπους που αγαπάς, σε αγαπούν και σε εκτιμούν πραγματικά!! Αυτό και μόνο μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς τόσο όμορφα! Δημιουργικός, ζωντανός και δυνατός να πραγματοποιήσεις κάθε σου όνειρο!! Την αγάπη την αισθανεσαι από ένα μονάχα βλέμμα, μία γλυκιά κουβέντα! Όλα μέσα σου μετά είναι τόσο γαλήνια και γλυκά!! Τι να σου κάνει ένας γκρίζος ουρανός? Έχεις τον ήλιο μέσα σου!!
    Φιλάκια!
    xo,
    ohmydarlingdeer.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο που διαβάζω το σχόλιό σου γεμίζω ελπίδα :) Νομίζω ότι το να έχω τον ήλιο μέσα μου είναι στόχος ζωής… Θα είμαι τρισευτυχισμένη αν το πετύχω κάποτε

      Διαγραφή
  4. κι εκεί που νομίζεις πως την έχεις αφήσει πίσω σου..
    τσουπ νά'τη πάλι μπροστά σου.. μέσα σου ..
    και τότε συνειδητοποιείς πως δεν θα χωρίσετε ποτέ..
    απλά κάποιες φορές θα εξαφανίζεται κάπου βαθιά μέσα σου και θα σε αφήνει ήσυχη..
    κι άλλοτε θα βγαίνει στην επιφάνεια και τότε όλα γύρω σου θα γίνονται γκρίζα
    κι άντε πάλι.. και πάλι.. και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς. Αυτή είναι άλλη μια παράμετρος που πρέπει να πάρει κανείς απόφαση εξαρχής. Δεν ξεμπλέκεις ποτέ οριστικά. Είναι σαν αυτό που λέει στα αγγλικά "skeleton in the closet". Είναι πάντα εκεί, απλά πάει να σε τρομάζει πια.

      Διαγραφή
  5. το είχα διαβάσει το κείμενό σου, Μαριάννα μου, και επανέρχομαι, γιατί μου άρεσε πολύ...
    σε κατάθλιψη δεν έχω πέσει μέχρι τώρα- έτσι νομίζω, δηλαδή- αλλά έχω περάσει από φάσεις δυσθυμίας, ειδικά μετά από την γέννηση κάποιων παιδιών μου και περιπέτειες που είχαμε με την υγεία τους...
    πλέον, αυτό που με γαληνεύει, όταν κατά καιρούς καταλαβαίνω ότι θα πλακώσει συννεφιά, είναι η προσευχή... όχι ότι έχω μεγάλη και ακλόνητη πίστη, αλλά μόνο εκεί βρίσκω αληθινό καταφύγιο- ειδικά στην Παράκληση της Παναγίας μας, που είναι γραμμένη από άνθρωπο που έπασχε από ψυχικές νόσους...

    και ένα κειμενάκι που έχω γράψει, σε ανάλογη φάση:
    http://wp.me/p3rgvB-18k

    εύχομαι ολόψυχα να είσαι καλά και οι μουντές μέρες να περνούν γρήγορα
    με την αγάπη μου,
    Αλεξία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλεξία μου αγαπημένη, πολύ ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
      Την ανάρτησή σου αυτή δεν την είχα διαβάσει και χαίρομαι πολύ που την επισήμανες.
      Είναι πολύ σπουδαία… σαν τη γερόντισσα Άννα :) τις ευχές της να έχουμε.

      "Όσο περισσότερο βαστήξει, τόσο περισσότερη χαρά θα έχουμε" …αυτό μου έκανε εντύπωση και καθώς το συλλογίστηκα το βρήκα πολύ αληθινό. Είναι μια σκέψη πολύ ελπιδοφόρα για την δύσκολη στιγμή.
      Να είσαι καλά και να με θυμάσαι στις προσευχές σου.
      (Η παράκληση στην Παναγία είναι πράγματι θησαυρός)
      Την αγάπη μου

      Διαγραφή
  6. Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις, και σε συγχαίρω για το τόσο τολμηρό στην ειλικρίνειά του κείμενο! Μου αρέσουν αυτά που επισημαίνεις, κάποια τα έχω σκεφτεί κι εγώ, κάποια όχι. Το μόνο που θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να σχολιάσω είναι κάτι που αναφέρθηκε σε προηγούμενο σχόλιο. Δεν ξέρω κατά πόσο η κατάθλιψη έχει τόσο σχέση με το πόσο αρεστοί είμαστε στους άλλους, όσο με το πόσο αρεστοί είμαστε στον εαυτό μας. Αυτός είναι ο πιο αδίστακτος κριτής...
    Επίσης θεωρώ πολύ βοηθητικό να έχει κανείς όσο μεγαλύτερα "κομμάτια" αυτογνωσίας μπορεί, γιατί για ενιαίο σύνολο ούτε λόγος... ;-)
    Και τέλος να πω, οτι εγώ ζω και χαίρομαι χάρη στις προσευχές των φίλων μου...
    σε φιλώ
    π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γλυκιά μου.... έχει λίγες μέρες που βγήκε ο ήλιος εδώ... νιώθω να σε ξέρω, σ' έχω καταλάβει...
    Να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έχω καταφύγια. Μάλλον δεν έχω. Αυτό το κάνει όλο και πιο δύσκολο κάθε φορά που
    έρχεται το μαύρο σύννεφο. Αλλά ξέρω (ή ελπίζω) πως κι αυτό θα περάσει. Διαβάζω κάποιες φορές. Γράφω.
    Αλλά όταν το μάυρο σύννεφο γίνεται πηγάδι, τότε ούτε αυτά δεν είμαι σε θέση να κάνω. Ειδικά να γράψω. τέτοιο σκοτάδι θα
    τρόμαζε και τον Άδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο δίκιο έχεις στα λόγια σου μπορεί να βρει κανείς πολλές ομοιότητες ... πέρασα και εγώ από αυτό το στάδιο και όσο και αν σας φαίνεται παράξενο το μπλόγκινγκ ήταν αυτό που με βοήθησε και συνεχίζει να με βοηθάει ακόμα και τώρα, ακόμα και όταν έχω τις μαύρες μου , ακόμα και όταν δεν κάνω εγώ ανάρτηση
    βρίσκω διέξοδο επισκέφτοντας τα δικά σας μπλογκοσπιτάκια ...
    από : xiotiko.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...