14.10.11

73/365


Το κρύο μας έκανε να χωθούμε και πάλι στις φωλιές μας...
...στις γωνίτσες που τυλιγόμαστε με κουβερτάκια και διαβάζουμε ιστορίες,
στις πολυθρόνες που μας αγκαλιάζουν μαζί με την ζεστή κούπα μας.
Αγαπημένη χειμωνιάτικη γωνιά και το διαδίκτυο.
Το καλοκαίρι, το στήσιμο στην οθόνη και γενικότερα το κλείσιμο στο σπίτι,
μοιάζει μαρτυρικό με όλη τη ζέστη.
Ο χειμώνας όμως είναι η κατεξοχήν περίοδος που δεν θες να κουνήσεις ρούπι από το σπίτι.
Τί καλύτερο από το να "σουλατσάρεις" στο εικονικό σύμπαν ενώ φοράς παντόφλες, την φόρμα που έχεις από τα φοιτητικά σου χρόνια και με το μαλλί τζίβα.
Κανείς δεν παρεξηγεί!

Είναι μέρες τώρα που έχω "κολλήσει" με τις αναρτήσεις.
Ημερομηνιακά έχουμε μείνει στις φωτό του τέλους Μαϊου.
Ταυτόχρονα όμως, είναι τόσα που "τρέχουν" την περίοδο που διανύουμε και για τα οποία θέλω να γράψω, αλλά κανονικά πρέπει να μείνω στη ροή του 365.
Επειδή λοιπόν δεν είναι καιρός για ψυχαναγκασμούς, από αυτή την ανάρτηση και στο εξής θα βλέπετε τις φωτογραφίες "ανακατεμένες" μέχρι (και αν) καταφέρουν να βρουν την κανονική τους ροή. Ελπίζω να συγχωρέσετετο δημιουργικό(!;!) χάος...

Τέλος να κλείσω με το βραβείο της Λίζας από το My home την οποία και ευχαριστώ πολύ.
Καταλαβαίνω ότι αυτά τα βραβεία μάλλον είναι ευκαιρίες "to know us better", oπότε ορίστε τα 7 τυχαία πράγματα για μένα:

1. Είμαι από εκείνους του τύπους που το πρωί δεν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί τους αν δεν έχουν πιεί πρώτα μια κούπα καφέ.
2. Προτιμώ να διαθέσω τα πλούτη μιας ολόκληρης ζωής για να ταξιδέψω στον κόσμο, παρά για να αποκτήσω το πιο όμορφο σπίτι.
3. Έχω μια φυσική εμμονή με τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις αναζητώ, τις αναλύω, τις πονώ, τις θεωρώ ό,τι πολυτιμότερο έχουμε εμείς οι άνθρωποι.
4. Δεν μου αρέσει καθόλου το μαγείρεμα και η κουζίνα. Σιχαίνομαι τις λίγδες και τις έντονες μυρωδιές. Αν δεν είχα παιδιά θα έτρωγα κάθε μέρα σάντουιτς.
5. Πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος αντιπαθεί τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι κακός άνθρωπος.
6. Δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε περιοχή απομακρυσμένη από τη θάλασσα.
7. Θεωρώ μεγάλο δώρο Θεού το να επικοινωνείς με τους ανθρώπους σε βάθος χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια. Μου συμβαίνει μόνο με 2 ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.

Εννοείται ότι τα δικά μου βραβεία θα πάνε, πού αλλού;
Στους ενδιαφέροντες ιστοτόπους που έχω στη δεξιά στήλη.

13.10.11

72/365

Τα σπίτια μας δεν είναι πια φτωχικά... είναι παλάτια.
Τα παλάτια όμως χρειάζονται αυλικούς για να τα φροντίζουν.
Χρειάζονται βασιλόπουλα να τα διοικούν με τόλμη και σοφία.
Βασιλοπούλες ντελικάτες με λευκές επιδερμίδες και λεπτούς τρόπους.
Χρειάζονται και οικονόμους με γνώσεις.
Κηπουρούς, μαγείρους, καμαριέρες, ιπποκόμους...
...και φτωχούληδες εμείς, στις κάμαρές μας τις πολυτελείς καταμεσής,
όλους τους ρόλους μαζί, μα κανέναν επαρκώς, ως να παίζουμε διαρκώς!
Ζάλη μαζί και σκόρπισμα πολύ.
Και τίς ρύσεταί μας εκ της συμφοράς αυτής;
Μα τί άλλο; Κρίσις διαρκής!

(Διαβάζω στα παιδιά μου παραμύθια για βασιλιάδες και φτωχούς.
Ρωτούν τί είναι το ένα και τί το άλλο.
Ακόμη δεν ξέρουν την διαφορά... για εκείνα όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι.
"Εμείς είμαστε βασιλιάδες, ή φτωχοί, μαμά;"
Ρωτώ τί νομιζουν εκείνα και χωρίς πολλή σκέψη απαντούν, βασιλιάδες).

12.10.11

71/365

Ἡ πατρίς μου;
Ὁ τελευταῖος σταθμός, παραμεθόριος στὸν δρόμο τῶν ὀνείρων τῶν ἀνέμων, τῶν ὁραμάτων. Ὅραμα ἀκαριαῖο.... ἀντισκηνὴ πληγῆ ἡ πατρίς μου,
πρόσφυξ
ἱερομάντις...
Μία γλῶσσα ἀπροσπέλαστη, μὲ πέτρες, σκόνη, ξερὰ γκάθα,
ξωκλήσια κι ἀρχαῖες του πείσματος κολόνες.
Γλῶσσα ἀμετάφραστη, ἄφατος θεία δίψα...

Ἡ πατρίς μου συνορεύει μὲ τὸ χάος...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...