Υπάρχει ένα καλά φυλαγμένο μυστικό της Αθηναϊκής Ριβιέρα που έμαθα πρόσφατα και θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Αν είσαστε εξοικιωμένοι με την περιοχή αυτή της Αττικής, θα γνωρίζετε καλά ότι πρόκειται πλέον για ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της. Τα σαββατοκύριακα η κίνηση ξεκινά από πολύ νωρίς το πρωί με την κάθοδο των μυρίων λουόμενων για τα καλοκαιρινά μπανάκια και συνεχίζεται μέχρι αργά το βράδυ στις πανέμορφες καφετέριες και τα εστιατόρια της περιοχής όπου δύσκολα βρίσκει πια κανείς τραπέζι. Τα δε βράδια της Κυριακής η επιστροφή από την περιοχή προς στο κέντρο είναι ένας εφιάλτης καθώς σημαίνει πάντα, πολλές ώρες κόλλημα στην κίνηση.
Για όλους αυτούς τους λόγους και παρότι η περιοχή αυτή παλιότερα ήταν γειτονιά μας, αφού εκεί πηγαίναμε για τα πρώτα μπάνια με τις εφηβικές παρέες, εκεί κάναμε τα πρώτα ραντεβουδάκια με τον άντρα μου και γενικά είναι μια περιοχή από όπου έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια την αποφεύγουμε ακριβώς λόγω αυτής της βαβούρας.
Πρόσφατα όμως, βρεθήκαμε για φαγητό με την παρέα των travel bloggers σε ένα μέρος που γνώρισα για πρώτη φορά και αγάπησα:
το μπιστρό Lutetia του ξενοδοχείου Somewhere.
το μπιστρό Lutetia του ξενοδοχείου Somewhere.
Αρχικά η ονομασία και μόνο μου φάνηκε μυστηριώδης και ενδιαφέρουσα, αλλά και στην συνέχεια, όταν φτάσαμε επιβεβαίωσα ότι είναι το μέρος που άνετα θα κατέτασσα ανάμεσα στα αγαπημένα μου. Πρώτα από όλα για τη θέα. Ένα κομμάτι της Βουλιαγμένης απλώνεται μπροστά στα μάτια μας καθώς ανεβαίνουμε προς στα δωμάτια. Έπειτα, η αλυσίδα των συγκεκριμένων ξενοδοχείων έχει προέλευση από τη Σαουδική Αραβία κάτι που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, μιας και το γεύμα μας προχώρησε υπό τη συνοδία ανατολίτικων ακουσμάτων -my bliss.
Το επόμενο στοιχείο που λάτρεψα ήταν ότι όλοι οι χώροι του ξενοδοχείου έδιναν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε σπίτι. Αντί για τα γνωστά απρόσωπα lounges, βρήκα γωνίτσες με περιοδικά και βιβλία τέχνης, όπως και πιάτα με μίνι κεκάκια διαθέσιμα για τρατάρισμα. Χωρίς να έχει το γνωστό ανατολίτικο ντεκόρ, ο χώρος έχει σίγουρα το feeling της ανατολίτικης φιλοξενίας.
Και φυσικά το πιο σημαντικό όλων και ο λόγος που ήρθαμε: το φαγητό.
Το μενού είναι επιμελημένο από τον σεφ κ.Πεσκιά και το τελικό αποτέλεσμα μας μάγεψε.
Ξεκινήσαμε με κοκτέηλ και καναπέ, δοκιμάσαμε σχεδόν από όλα τα πιάτα -σαν τυπική παρέα bloggers- και στο τέλος κλείσαμε με μια μπουκιά από κάθε γλυκό του καταλόγου.
Το μόνο που με μελαγχόλησε φεύγοντας, και καθώς όλη η εμπειρία ήταν τόσο ρομαντική, ήταν ότι μου έλειψε πολύ ο καλός μου, παρότι απόλαυσα κάθε λεπτό με την κοριτσοπαρέα.
Αλλά από την άλλη είναι το σταθερό πρόβλημα που έχω πια κάθε φορά που βγαίνω έξω χωρίς εκείνον και ο λόγος που αποφεύγω να το κάνω τόσο συχνά.
Εσάς σας λείπει απίστευτα το άλλο σας μισό όταν βγαίνετε μόνο με φίλους;
Disclaimer: Άρθρα-προτάσεις σαν αυτό, υποστηρίζονται από συνεργασία με εταιρείες των οποίων προϊόντα ή υπηρεσίες χρησιμοποιώ, αγαπώ και προτείνω έτσι και αλλιώς. Με τον τρόπο αυτό επισφραγίζεται η εμπιστοσύνη μου στις εταιρείες αυτές, αλλά και υποστηρίζεται ευγενικά η καλή πορεία αυτού του blog.
