181/365

Όλα τα μέσα ενημέρωσης, μα και οι "μεγάλοι" εντός κ εκτός Ελλάδος,
δεν έχουν σταματήσει να μας θυμίζουν ότι το 2012 θα είναι η χειρότερη χρονιά μας.
Τί χείροτερο όμως έχει να περιμένει ένας λαός που πέρασε τουρκοκρατία, εμφυλίους, πολέμους, πείνες, καταστροφές σαν της Σμύρνης ή των Σεπτεμβριανών και ένα σωρό ακόμη;
Επειδή λοιπόν ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται,
να ξέρετε ότι περιμένουμε πώς και πώς το 2012.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά μας έχετε εξάρει την περιέργεια κύριοι!
Καθόμαστε λοιπόν αναπαυτικά στις πολυθρόνες μας (ποπ κορν έτοιμο στο μπολάκι) και αναμένουμε να δούμε τί μας ετοιμάσατε ακόμη.
Καλή χρονιά και τω Θεώ ευάρεστη!!!

180/365

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω

{Χρήστος Θηβαίος}

81/365 Living in Neverland

"Αν ο θησαυρός της καρδιάς του καθενός ήταν στο χρήμα τότε αυτός δεν έχει παρά να δρέψει τώρα τους καρπούς της αφοσίωσής του σ΄ αυτό. Για όσους, ελάχιστους, ο θησαυρός τους ήταν ο Θεός και ο άλλος άνθρωπος, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, η απόγνωση δεν τους αγγίζει. Αυτά στα οποία ελπίζουν δεν κλονίζονται από την οικονομική κρίση. Γι αυτούς ισχύει το του Ισαάκ του Σύρου: «Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψει την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ουκ έστι θλίψις ής τινός η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και αυτός έκυψε δέξασθαι καθ’ εαυτού τον θάνατον». Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς από τους χριστιανούς, που κινούνται στο μεταίχμιο των δυο παραπάνω άκρων είναι ίσως μοναδική ευκαιρία να επανακαθορίσουν, με τρόπο οριστικό και σαφή, το περιεχόμενο του θησαυρού της δικής τους καρδιάς".

του Γιώργου Μπάρλα, Θεολόγου-Φιλολόγου
Απόσπασμα από το βιβλίο του «ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ«, που μόλις κυκλοφορήθηκε απο τις εκδόσεις «ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ».

276/365 Advent

Kαλό μήνα!
"Μπήκε ο μήνας των Χριστουγέννων" είπα στα παιδιά
και η επόμενη ερώτηση ήταν αν είναι αύριο Χριστούγεννα.
Επειδή 25 μέρες είναι ατελείωτο χρονικό διάστημα για ένα πιτσιρίκι προσχολικής ηλικίας,
τί καλύτερος τρόπος να κατανοήσει το πλήθος των ημερών,
απ' το να το βλέπει μπροστά στα μάτια του.
Η ιδέα κλεμμένη από τα ξενόφερτα advent calendars.
Το advent βγαίνει από το "Adventus" που είναι, λέει,
η λατινική λέξη για την ελληνική "Παρουσία".
Παρουσία Χριστού που ελπίζουμε να ζήσουμε με τον ερχομό των Χριστουγέννων.
Ξέρει πολλά ο κυρ Γούγλης...
Πήραμε το λοιπόν τα ξεμεινεμένα κουτάκια μας από τη μια βάπτιση,
τα γέμισε η μαμά με απαγορευμένα καλούδια,
τα κολλήσαμε στον τοίχο με blue tag και
αναμένουμε μέρες γλυκές, γεμάτες Παρουσία...
Ούτε αριθμούς δεν χρειάστηκε να γράψουμε, μιας και δεν τους ξέρουν ακόμη τα πιτσιρίκια.
Ίσως εικονάκια με τους εορτάζοντες αγίους του Δεκεμβρίου να ήταν καλύτερη ιδέα.

268/365 & cloth diapers

Περί υφασμάτινης πάνας ο λόγος σήμερα.

Σε περίπτωση που δεν έχετε δει ποτέ από κοντά,
δείχνει κάπως έτσι:

Έχοντας φτάσει αισίως στο 3ο παιδί, ήταν η μόνη τρέλα που δεν είχαμε κάνει.
Από νωρίς παρακολουθούσα τα επιχειρήματα γύρω από το θέμα,
μιας και όποια μαμά ανακατευτεί λίγο με το χώρο της "φυσικής επιλογής" για το παιδί
(φυσικό τοκετό/ θηλασμό/ οργανική διατροφή/ babywearing/ attachment parenting)
θα ακούσει κάποια στιγμή και για τις υφασμάτινες πάνες.
Εννοείται ότι στο 1ο παιδί -που όλα μου φαίνονταν βουνό- ούτε να το συζητήσω δεν ήθελα,
αλλά τώρα που του πήραμε τον αέρα είπα να κάνω το πείραμα.

Πώς αντιμετωπίζει την επιστροφή στις παλιομοδίτικες πάνες ένα τυχαίο δείγμα της ελληνικής κοινωνίας;
Η μητέρα μου (που σημειωτέον χρησιμοποιούσε μόνο πάνινες σε εμένα)
κούνησε το κεφάλι της απορημένη,
η αδερφές μου δήλωσαν ευγενικά ότι "δεν πάω καλά"
και οι μαμαδο-φιλενάδες με γιουχάρισαν αποδοκιμαστικά
"με ένα στόμα, μια φωνή... ναί! με μια φωνή"
όταν τους το ξεστόμισα σε ένα καφέ.

Προσπερνώντας λοιπόν την πλήρη απουσία ομάδας υποστήριξης,
στάθηκα στα επιχειρήματα υπέρ που είναι πολλά:
-είναι πιο φιλικές με το περιβάλλον
-είναι πιο υγιεινές για το δέρμα του μωρού
-είναι πιο οικονομικές από τις πάνες μιας χρήσης
-το παιδί κάνει πιο εύκολα τη μετάβαση στη χρήση τουαλέτας, μιας και η ενοχλητική αίσθηση υγρασίας είναι πιο έντονη με το ύφασμα.

Πώς χρησιμοποιούνται;
Ένα απορροφητικό κομμάτι ύφασμα:

Που μπαίνει μέσα εδώ:

στο κυρίως σώμα της πάνας, το οποίο εσωτερικά έχει μαλακό φλις ύφασμα,
ενώ εξωτερικά είναι αδιάβροχο.

Το μέγεθός τους ταιριάζει για όλες τις ηλικίες,
μιας και προσαρμόζεται ανάλογα με τα κουμπάκια που έχει.
Το κόστος πάλι, μου φάνηκε εξαιρετικά χαμηλό,
αν και πρέπει να σημειώσω ότι υπάρχουν και πολύ πιο ακριβές επιλογές.
Παραγγέλνοντάς τες από το εξωτερικό μου στοίχισαν τα 10 κομμμάτια 30 ευρώ,
που σημαίνει ότι αποσβένουν το κόστος τους μέσα σε μόλις τρεις μήνες κατά τους οποίους θα χρησιμοποιούσαμε πάνες μιας χρήσης.

Μόλις το πιτσιρίκι βραχεί (ή χειρότερα, λερωθεί)
την ξεπλένουμε επί τόπου και αφήνουμε σε λεκανάκι να μουλιάζει.
Το βράδυ μαζεύουμε όλες τις λερωμένες πάνες σε μια πλυντηριά μόνες τους,
απλώνουμε και το πρωί είναι έτοιμες.

Τις χρησιμοποιούμε ήδη ένα μήνα.
Στον βραδυνό ύπνο και στις βόλτες βάζουμε τις άλλες, της μιας χρήσης.
Για το βράδυ οι λόγοι είναι νομίζω αυτονόητοι, ενώ για τη βόλτα, απλώς δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα να φυλάω μια λερωμένη πάνα στην τσάντα μου (πιφ) μέχρι να επιστρέψουμε σπίτι.

Στις 4 εβδομάδες που τις χρησιμοποιώ δεν φανταζόμουν ότι:
-είναι πολύ πιο απλό από όσο νόμιζα
-καθαρίζουν τέλεια χωρίς να μένουν "ίχνη" βαριάς χρήσης, αν με εννοείτε...
-ο μικρός μπόμπιρας (στους μόλις 16 μήνες) μου δείχνει πότε τα έκανε, προφανώς γιατί ενοχλείται.
-χρειάζεται να αλλάζω περισσότερες πάνες από ότι όταν χρησιμοποιούσα τις μιας χρήσης, αφού δεν έχουν την ίδια αντοχή. Αυτό απαιτεί ένα βαθμό εγρήγορσης βέβαια, τον οποίο δεν είμαστε πάντα πρόθυμοι να επιδείξουμε, ιδίως για τις μέρες που το πρόγραμμά μας είναι εκτός ελέγχου.
-κάνουμε πράγματι οικονομία.
-τις νοιώθω καλύτερα πάνω στο παιδί... Η αίσθηση δηλαδή που έχω, είναι ότι το δερματάκι του αναπνέει όντως καλύτερα και δεν έχει κοκκινίσει ποτέ.

Καταλήγωντας λοιπόν, η δική μου ετυμηγορία λέει ότι:

1. Συμφέρουν από όλες τις απόψεις και δικαιώνουν τους υπέρμαχούς τους στα περί οικονομίας, οικολογίας κτλ, αλλά
   
2. Προϋποθέτουν μαμά που είτε μένει στο σπίτι, είτε εργάζεται από αυτό.

Λοιπόν... θα το τολμούσατε;

182/365

Τα παιδιά είχαν ξαναδεί σκιάχτρο μόνο στα παραμύθια.
Η τελευταία μας βόλτα στην εξοχή τα έμαθε ότι τα σκιάχτρα, τη σήμερον ημέρα, ντύνονται σαν ράπερς (ναι! χρειάζεται και το γυαλί, μην αμφιβάλετε καθόλου) και κουβαλούν πάντα στην κωλότσεπη ένα εντομοκτόνο!
Σκιάχτηκαν πάντως λίγο...

218/365

Ο θαυμαστός κόσμος του Αττικού Πάρκου,
που μόλις διαβείς το κατώφλι του, όσων ετών και να είσαι,
χάνεις κάθε αίσθηση ότι βρίσκεσαι ακόμη στο λεκανοπέδιο.
.

Πώς είναι όταν η άγρια (?) φύση σε κοιτά κατάματα;

Όταν σου βγάζει τη γλώσσα;

Όταν σε κοιτά απορημένη;

102/365

Θυμόσαστε αυτή την ιστορία;
Τα νεότερα είναι ότι η φούσκα είναι πλέον γεμάτη τρύπες και τα σημαιάκια που ήταν χάρτινα, άρχισαν να παρουσιάζουν κάτι περίεργες απώλειες υλικού σαν να τα είχε φάει ποντικός.
Χάρη στην καλή μας φίλη την Ευαγγελία όμως η ιστορία έχει καλό τέλος.
Μας έκανε δώρο 3 σειρές υφασμάτινα σημαιάκια
με το όνομα του κάθε παιδιού πάνω στο καθένα.
Είναι πραγματικά πολύ πιο όμορφα από ότι στην φωτογραφία
και μας φτιάχνουν τη διάθεση κάθε φορά που τα βλέπουμε!

Ο λόγος που τα σκαλίζω από το αρχείο όμως είναι πιο πονηρός...
Για όσες χρυσοχέρες ξέρουν από ραπτομηχανή, είναι ένα πανεύκολο project που γίνεται υπέροχο και πολύ οικονομικό χριστουγεννιάτικο δώρο.
Οι συνδυασμοί υφασμάτων άπειροι: παλ, έντονα ποπ, γηινα,
ακόμη και χριστουγεννιάτικα κοκκινο-λευκο-παρασινα!
The sky is the limit.

ΥΓ. Όσες δεν έχετε ραπτομηχανή (ακόμη) δείτε εδώ μερικές εύκολες ιδέες για γιρλάντες.

105/365

Kάποια κοριτσάκια δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο παρά μόνο για κούκλες και μωρά. Από όταν είναι ακόμη τοσοδούλια, το ενδιαφέρον τους εστιάζεται αποκλειστικά σε κουταλάκια, μπιμπερό,
ρουχαλάκια, πάνες και κουβερτάκια για να τυλίγουν τα μικρά τους.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα κοριτσάκια...
Εκείνα που κοιτούν από μακριά τα κουκλιά-μωρά
και δεν δειχνουν καθόλου ενδιαφέρον να τα πλησιάσουν.
Είναι τα κοριτσάκια που θέλουν να περνούν όλες τις μέρες στις αυλές, στους δρόμους και τις πλατείες.
Να τρέχουν με ταξιδιάρικα ποδηλατάκια, ο άνεμος να τους παίρνει τα μαλλιά,
να "τρώνε" τα γόνατά τους από τις τούμπες γιατί δε θέλουν σε τίποτε να υστερούν από τα αγόρια που κάνουν τα καλύτερα κόλπα με το ποδήλατο,
να γυρνούν με καρούμπαλα από τον ξυλοδαρμό, γιατί κανένας δεν θα τους πάρει το δίκιο τους.

Αν ήσουν ένα τέτοιο κοριτσάκι και τώρα έμαθες ότι θα γίνεις μαμά,
μη φοβηθείς καθόλου και μη νομίσεις λεπτό ότι δεν κάνεις εσύ για "τέτοια".
Μια μαμά πρέπει να ξέρει από ταξίδια,
γιατί αλλιώς τα παιδιά της θα γίνουν φοβισμένοι και άτολμοι ενήλικες.
Πρέπει να έχει γευτεί το χαοτικόν της απόλυτης ελευθερίας,
διότι αλλιώς θα τρομάξει επικίνδυνα μπροστά στους κραδασμούς της εφηβείας... αλλά και των terrible twos!
Επίσης μια μαμά, πρέπει να μην φοβάται να "φάει τα μούτρα της" διότι είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα όταν μπλέκεσαι με πιτσιρικαρία.
Τέλος, μόνο μια μαμά που έχει ζήσει τον ξυλοδαρμό στο πετσί της ξέρει ότι όταν τα παιδιά τσακώνονται, καμία πληγή ή μελανιά δεν πονάει τόσο όσο ένας θιγμένος εγωισμός.

Α! και κάτι ακόμη...
Το ότι οι πρώτες στιγμές που αντικρύζει μια μάνα το μωρό της, πρέπει να μοιάζουν με κεραυνοβόλο έρωτα, με πουλάκια που κελαηδούν και όλα να είναι ροζ γύρω-τριγύρω,
είναι τόσο αλήθεια όσο και οι σκηνές ξύλου του Τσακ Νόρις...

Αφιερωμένο στη φίλη μου την Α.

73/365

Το κρύο μας έκανε να χωθούμε και πάλι στις φωλιές μας...
...στις γωνίτσες που τυλιγόμαστε με κουβερτάκια και διαβάζουμε ιστορίες,
στις πολυθρόνες που μας αγκαλιάζουν μαζί με την ζεστή κούπα μας.
Αγαπημένη χειμωνιάτικη γωνιά και το διαδίκτυο.
Το καλοκαίρι, το στήσιμο στην οθόνη και γενικότερα το κλείσιμο στο σπίτι,
μοιάζει μαρτυρικό με όλη τη ζέστη.
Ο χειμώνας όμως είναι η κατεξοχήν περίοδος που δεν θες να κουνήσεις ρούπι από το σπίτι.
Τί καλύτερο από το να "σουλατσάρεις" στο εικονικό σύμπαν ενώ φοράς παντόφλες, την φόρμα που έχεις από τα φοιτητικά σου χρόνια και με το μαλλί τζίβα.
Κανείς δεν παρεξηγεί!

Είναι μέρες τώρα που έχω "κολλήσει" με τις αναρτήσεις.
Ημερομηνιακά έχουμε μείνει στις φωτό του τέλους Μαϊου.
Ταυτόχρονα όμως, είναι τόσα που "τρέχουν" την περίοδο που διανύουμε και για τα οποία θέλω να γράψω, αλλά κανονικά πρέπει να μείνω στη ροή του 365.
Επειδή λοιπόν δεν είναι καιρός για ψυχαναγκασμούς, από αυτή την ανάρτηση και στο εξής θα βλέπετε τις φωτογραφίες "ανακατεμένες" μέχρι (και αν) καταφέρουν να βρουν την κανονική τους ροή. Ελπίζω να συγχωρέσετετο δημιουργικό(!;!) χάος...

Τέλος να κλείσω με το βραβείο της Λίζας από το My home την οποία και ευχαριστώ πολύ.
Καταλαβαίνω ότι αυτά τα βραβεία μάλλον είναι ευκαιρίες "to know us better", oπότε ορίστε τα 7 τυχαία πράγματα για μένα:

1. Είμαι από εκείνους του τύπους που το πρωί δεν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί τους αν δεν έχουν πιεί πρώτα μια κούπα καφέ.
2. Προτιμώ να διαθέσω τα πλούτη μιας ολόκληρης ζωής για να ταξιδέψω στον κόσμο, παρά για να αποκτήσω το πιο όμορφο σπίτι.
3. Έχω μια φυσική εμμονή με τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις αναζητώ, τις αναλύω, τις πονώ, τις θεωρώ ό,τι πολυτιμότερο έχουμε εμείς οι άνθρωποι.
4. Δεν μου αρέσει καθόλου το μαγείρεμα και η κουζίνα. Σιχαίνομαι τις λίγδες και τις έντονες μυρωδιές. Αν δεν είχα παιδιά θα έτρωγα κάθε μέρα σάντουιτς.
5. Πιστεύω ακράδαντα ότι όποιος αντιπαθεί τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι κακός άνθρωπος.
6. Δε θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε περιοχή απομακρυσμένη από τη θάλασσα.
7. Θεωρώ μεγάλο δώρο Θεού το να επικοινωνείς με τους ανθρώπους σε βάθος χωρίς να χρειάζονται πολλά λόγια. Μου συμβαίνει μόνο με 2 ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.

Εννοείται ότι τα δικά μου βραβεία θα πάνε, πού αλλού;
Στους ενδιαφέροντες ιστοτόπους που έχω στη δεξιά στήλη.

72/365

Τα σπίτια μας δεν είναι πια φτωχικά... είναι παλάτια.
Τα παλάτια όμως χρειάζονται αυλικούς για να τα φροντίζουν.
Χρειάζονται βασιλόπουλα να τα διοικούν με τόλμη και σοφία.
Βασιλοπούλες ντελικάτες με λευκές επιδερμίδες και λεπτούς τρόπους.
Χρειάζονται και οικονόμους με γνώσεις.
Κηπουρούς, μαγείρους, καμαριέρες, ιπποκόμους...
...και φτωχούληδες εμείς, στις κάμαρές μας τις πολυτελείς καταμεσής,
όλους τους ρόλους μαζί, μα κανέναν επαρκώς, ως να παίζουμε διαρκώς!
Ζάλη μαζί και σκόρπισμα πολύ.
Και τίς ρύσεταί μας εκ της συμφοράς αυτής;
Μα τί άλλο; Κρίσις διαρκής!

(Διαβάζω στα παιδιά μου παραμύθια για βασιλιάδες και φτωχούς.
Ρωτούν τί είναι το ένα και τί το άλλο.
Ακόμη δεν ξέρουν την διαφορά... για εκείνα όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι.
"Εμείς είμαστε βασιλιάδες, ή φτωχοί, μαμά;"
Ρωτώ τί νομιζουν εκείνα και χωρίς πολλή σκέψη απαντούν, βασιλιάδες).

71/365

Ἡ πατρίς μου;
Ὁ τελευταῖος σταθμός, παραμεθόριος στὸν δρόμο τῶν ὀνείρων τῶν ἀνέμων, τῶν ὁραμάτων. Ὅραμα ἀκαριαῖο.... ἀντισκηνὴ πληγῆ ἡ πατρίς μου,
πρόσφυξ ἱερομάντις...
Μία γλῶσσα ἀπροσπέλαστη, μὲ πέτρες, σκόνη, ξερὰ γκάθα,
ξωκλήσια κι ἀρχαῖες του πείσματος κολόνες.
Γλῶσσα ἀμετάφραστη, ἄφατος θεία δίψα...

Ἡ πατρίς μου συνορεύει μὲ τὸ χάος...

70/365

Καλή σχολική χρονιά!
Ήταν ένα πολύυυ μεγάλο κενό στις αναρτήσεις, άκρως απαραίτητο, παρότι
μου έλειψε τόσο το χορευτικό πάρε-δώσε της ηλεκτρονικής επικοινωνίας.
Περάσαμε ίσως το πιο όμορφο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων μας,
παρότι δεν κάναμε τις κλασικά οργανωμένες διακοπές.
Ήταν ένα καλοκαίρι αφιέρωμα στα παιδιά, μιας και φέτος είναι η 1η μας χρονιά στο σχολείο και σήμερα μάλιστα η 1η μέρα.
Τέλος εποχής σαν να λέμε και αν σας ακούγομαι ήδη λίγο "Ξανθόπουλος" θα έπρεπε να με βλέπατε σήμερα στο σχολείο.
Kαλή χρονιά λοιπόν και καλή δύναμη για όσα αυτή μας ετοιμάζει...

Happy new school year!
It has been a really loooong time since the last post
but it was a break very much needed.
We had a summer totally devoted to the kids
-best summer of the last years-
since we are going through the end of an era.
Last summer before our first days in school!
Last summer of them being our stay-at-home babies.
If i already sound cheesy you won't believe how it was today in front of the classroom!
So, let the new year begin and may God bless.

69/365

Κάθε φορά που θα πάμε στην παραλία ακούω την εξής φράση:
"Μαμά κοίτα! Βρήκα την αγαπημένη μου πετρούλα"
Χωρίς υπερβολή, μια αγαπημένη πετρούλα θα είναι πάντα εκεί στην παραλία
και θα μας περιμένει.
Την κοιτάμε με ενθουσιασμό, την αποθηκεύουμε με ευλάβεια και την μεταφέρουμε σπίτι
όπου ξεχνιέται μέχρι την ανακάλυψη της επόμενης αγαπημένης πετρούλας.
Πόσες αγαπημένες πετρούλες/κουκλίτσες/κορδελίτσες/χαντρούλες μπορούν να έχουν επιτέλους τα παιδιά; Πώς αντέχουν να ζούν με τόση ένταση;

Every time we go to the beach i witness the following:
"Mommy look! I found my favorite pebble!"
We then admire the pebble passionately, we save it with the out most care
and carry it back home.
No exaggerations made, there is always a favorite pebble waiting for us down the beach.
Someone just tell me, exactly ho many favorite pebbles/dolls/ribbons/dresses can a child have?
How do they bare living in such passion?

68/365

Γονίδιο ή επίκτητο το της τσακπινιάς ιδίωμα?
Η μία μου κόρη θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει για αγόρι -από τα πιο ζωηρά μάλιστα-
ενώ η άλλη φοβάμαι ότι είναι μια εκολλαπτόμενη βουγιουκλάκη (οϊμέ!).
Το φοβερό είναι ότι τα δυο αυτά ετερόκλητα πλάσματα γεννήθηκαν κάτω από την ίδια στέγη,
στο ίδιο δωμάτιο, να διεκδικούν την ίδια αγκαλιά,
με την ελπίδα να λειανθούν κάποτε οι αιχμές των χαρακτήρων.
Μέχρι τότε οι αιχμές θα γραντζουνάνε αμφότερες τις εμπλεκόμενες,
μα και τους γονείς που κάνουν το λάθος να ανακατεύονται σε ξένες υποθέσεις.

Is it in the genes or is it environmentally acquired this girly attitude?
One daughter could easily pass for a boy and the other one is a wanna-be Grace Kelly.
Impressively though these two opposite poles are born under the same roof,
fighting for the same place in mommy's arms.
Hopefully the rough edges are to be softened in the end.
Until then there are going to be plenty of scratches for them and for the ignorant parents
trying to put their noses into other peoples affairs.

67/365

Ένα μανιτάρι στον κήπο μας, τόσο μικρό που ποτέ δεν θα είχα προσέξει από μόνη μου.
Για τα μάτια των παιδιών τα θαύματα του κόσμου δεν είναι μόνο επτά.

Mushroom from our garden.
So tiny i could have never noticed it myself.
In the eyes of children the worlds' wonders are not only seven.

66/365

Αντικείμενα πόθου μέχρι την ηλικία των 5 ή 6.
Κατόπιν πρέπει να επέρχεται ένα είδος μετάλλαξης στον τρόπο σκέψης μας για να μην ενθουσιαζόμαστε πια με αυτά τα υπέροχα πολύχρωμα πραγματάκια που φτάνουν μέχρι τα σύννεφα αν τα αφήσεις ελεύθερα.

Objects of desire for the ages up to 5 or 6.
After that there must be some sort of abnormality that reduces the human enthusiasm over something that is gorgeous, colorful and can make it to the clouds if set free.

65/365

Κόντρα στις προβλέψεις!

Against all odds!

64/365

Ελληνικός ή τούρκικος τελικά;

Is it Greek or is it Turkish coffee?

63/365

Η 62η

Για κάποιο λόγο η 62η φωτογραφία αποθηκεύθηκε μέσα στο Μάη, οπότε σας παραπέμπω εκεί για να τη δείτε.

For some reason the 62nd photo is being saved in May so i would redirect you there to see it.

61/362

Το πρώτο μας τσίμπημα κουνουπιού για τη φετινή χρονιά,
...και άλλη μια αφορμή για
θέμα συζήτησης και γκρίνιας που κράτησε όλη την ημέρα.
Είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν και κουνούπια...

Our first mosquito sting
and a huge matter for nagging and talking all day.
Mosquitoes were such a forgotten topic.

60/365

Συχνά πυκνά θυμούνται ότι θέλουν ένα σκυλάκι σαν κι αυτό και με τρελαίνουν στα παρακάλια.
Τα επιχειρήματά μου?
Είναι βρώμικα, γεμάτα μικρόβια και καμιά φορά έντομα,
θέλουν συνέχεια φροντίδα με συνέπεια,
θέλουν γνώσεις εκπαίδευσης και...
τα ξεχνάς όλα όταν βλέπεις αυτά τα ματάκια!
Ποιόν κοροϊδεύω, δε μπορώ να πείσω ούτε εμένα.
Μάλλον είναι θέμα χρόνου να με λυγίσουν...


They keep begging me to take home one of these.
My arguments?
They are full of dirt, viruses and possibly insects.
They are so needy and must be taken care with consistency and
by someone that has some basic knowledge on pets.
And... they are ohhh so cute...!
Who am i kidding? I can't even persuade myself.
I am so afraid it's a matter of time until they crack me.

59/365

Είναι κάποια μέρη, που μόλις διαβαίνεις το κατώφλι τους
σε παίρνει ένας αέρας τόσο "αλλιώτικος"
που όλα μονομιάς ξεκαθαρίζουν μέσα σου και μοιάζει σαν να έγινες ξάφνου σοφός.
Ένα μυστικό καμπανάκι χτυπάει τότε, να σου υποδείξει όλα τα σημαντικά
και όμως τόσο ξεχασμένα, να σε βάλει πάλι μπροστά στην αλήθεια των πραγμάτων.
Έχετε ποτέ βρεθεί σε τέτοια μέρη?
Θέλετε να μοιραστείτε ποιά ήταν αυτά?

Some places have this "something" that makes them magic.
It might be that you come to sudden clarity and wisdom
and you feel like a bell is ringing inside you
as a reminiscent of something all so important yet forgotten.
Have you maybe ever been to such places?
Which were they?

58/365

Όταν κανείς έχει μικρά παιδιά,
είναι σχεδόν αυτονόητο ότι ακόμη κι αν ο κόσμος καίγεται,
πρέπει να είμαστε "βαρκούλες αρμενίζουν".
Θυμόσαστε άλλωστε την υπέροχη απεικόνιση αυτής της ιδέας στην ταινία La Vita E Bella.
Στον κόσμο μας λοιπόν, που αυτόν τον καιρό καίγεται...

Even if the world was collapsing,
having small children around means that you have to act as if nothing is wrong.
Or as we greeks say it: our boats are happily floating.
I assume you do remember this idea beautifully screen-played in the movie La Vita E Bella.
So... to our world collapsing.

57/365

56/365

To be, or not to be: that's the question
whether 'tis nobler in the mind to suffer
the slings and arrows of outrageous fortune
Or to take arms against a sea of troubles
and by opposing end them.

To die, to sleep, no more!
For in that sleep of death what dreams may come
when we have shuffled off that mortal coil.

55/365

"Γιατί δεν μπορούμε να πετάξουμε μαμά;"
Υπάρχει παιδάκι που δεν έχει βασανιστεί από αυτό το ερώτημα;
Λες και η παιδική καρδιά θεωρεί το πέταγμα φυσικό και αυτονόητο.
Πώς εξηγείς με λογια απλά ότι υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται βαρύτητα;
Ότι η βαρύτητα είναι το αντίθετο της Χάρης...
και ότι όσο αυξάνει κανείς σε Χάρη, τόσο πιο ικανός γίνεται στο να νικά τη βαρύτητα.

"Why can't we fly mommy?"
Is there any child that hasn't made that quastion?
It seems that young hearts consider flying as easy and natural.
How can you speak to children about such things as Gravity and Grace?
About one working contrary to the other
and about growning in Grace as the only way to overpower gravity.

62/365

Λεβάντα για να διώχνουμε μύγες και κουνούπια από το πρωινό καφεδάκι στο μπαλκόνι
και κεριά σιτρονέλλας για το βράδυ.

Lavender to repel flies and mosquitoes during our morning coffee in the balcony
and citron candles to repel them in the evening.

54/365

"Μαμά κοίτα! Μια μέλισσα!"
...και στοχάζεσαι πάνω σε όλα τα μικρά θαύματα που προσπερνάς
καθημερινά χωρίς να τα προσέξεις...
...πάνω στο δέος που ξανα-βιώνεις για τη φύση μέσα από τα μάτια των παιδιών...
Οπότε, πέφτει και η επόμενη ατάκα:
"Μαμά! Να την κλωτσήσω;"
...και ξανα-προσγειώνεσαι απότομα στο φθαρτό της ανθρώπινης (και μη) φύσης...
Η ώρα πέρασε, φεύγουμε μικρό μου!

"Mommy look! A bee"
...and spontaneously you start thinking of all the wonders you pass by every day...
...of the incredible awe for nature that is coming back from your childhood...
But there suddenly comes the next line:
"Mommy! Can i give it a kick?"
...and there you are crashing down again to the mortality of human (and not only) nature...
Lets go honey, time is up.

52/365

...ήταν τα πασχαλινά αυγουλάκια μας

...they had been our Easter eggs

51/362

Βάφοντας και ρίχνωντας πασχαλινά αυγά.

Painting and cracking easter eggs.

53/362

No wonder their father feels he's running a harem

50/365

...ήταν τα πασχαλινά μας κουλουράκια

...they had been our Easter cookies

49/365

Το καλό με τα πολλά παιδιά είναι ότι δεν χρειάζεται
να τα κάνεις όλα μόνος σου.
Έχεις πάντα πρόθυμα χέρια για βοήθεια.
"Μαμά θα μου διαβάσεις βιβλίο?"
"Θα στο διαβάσει η αδερφή σου αγάπη μου"
...και έτσι μπορείς πλέον ανενόχλητη να μαγειρέψεις, ενώ θηλάζεις και μιλάς στο τηλέφωνο -με το μυαλό στο πλυντήριο που θέλει άπλωμα-
χωρίς να πρέπει να διαβάζεις ΚΑΙ βιβλίο.
Μαγικό, έτσι?

The good thing about having many children is that you don't have to do everything yourself!
There is always someone around to help.
"Will you read me a book mummy?"
"Your sister will read for you sweetie"
And then you can go on cook dinner while breastfeeding and talking to the phone
(while of course trying to figure out when to manage the laundry)
with nooo trouble at all.
Magical ain't it?

48/365

...ήταν Κυριακή των Βαΐων!

...it was Sunday before Easter

47/365

Από το παράθυρο της σοφίτας φαίνεται κάτω ο δρόμος και μέρος της διπλανής αυλής.
Ο γείτονας που πηγαινοέρχεται(!), ένα ολόκληρο κοτέτσι (!), δέντρα που λικνίζονται με τον αέρα.
Με τόσο μπουσούλημα δεν θα μπορούσε να μην τα ανακαλύψει όλα αυτά.
(Πολύ λυπάμαι που δεν πρόλαβα φωτογραφικά και το "it moment" της ανακάλυψης)
Φυσικά λοιπόν, η βραδυνή ρουτίνα ύπνου περιλαμβάνει πια απαραιτήτως
και χρόνο για χάζεμα στο παραθυράκι.

From one of the attic windows one can see the road and part of the neighbors' yard.
The neighbor himself doing his chores(!), his coop(!), and trees dancing with the wind.
Crawling as he started he discovered it all.
(I am very sorry not to have captured the "it" moment of discovery)
As expected, our bed time routine now includes plenty of time for gazing through the window.

46/365

Έτσι απλά, μπήκα μια μέρα μέσα στο δωμάτιο και τον βρήκα σηκωμένο στα γόνατα να σκαλίζει τα καλάθια με τα παιχνίδια.
Αποχαιρέτισα με συγκίνηση το βρέφος που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή,
καλωσόρισα αυτό που οι αγγλόφωνοι φίλοι μας λένε toddler
και πήρα μια βαθειά ανάσα "...αρχίσαμε το κυνηγητό"

And just like that,
i entered the playroom one day and saw him on his knees
searching through the toys.
I bid farewell to the baby he was until then
i welcomed the new toddler
and took a deep breath
"here starts the all-day chasing"

45/365

Αυτή είναι μια από τις σκηνές που θέλω να θυμούνται τα μικρά μου όταν μεγαλώσουν.
Τα απογεύματα με τους "αλλιώτικους" ρυθμούς, τους πιο ήπιους,
στο σπίτι των παππουδογιαγιάδων,
στις μικρές αυλές με τη μυρωδιά του φρεσκοψημμένου καφέ...
και εκείνα να χοροπηδούν από αγκαλιά σε αγκαλιά.
Το μόνο μέρος που έχουν άδεια να φέρονται σαν βασιλιάδες.

This is one of the moments i want my children to favor.
The afternoons in the house of the grandparents.
The place where time moves slower,
where everyone is crowded in tiny verandas that are filled with the smell of fresh Greek coffee.
The place where they can't have enough hugs.
The only place they are allowed to feel and act like kings and queens.

44/365

Πάσχα χωρίς λαμπάδα δεν γίνεται!
Εδώ η λαμπαδίτσα που ετοιμάσαμε με τα παιδιά για το βαπτιστήρι.
Είναι 3 ετών και όπως βλέπετε, η λαμπαδίτσα του είναι κοντούλα σε σχέση με αυτές του εμπορίου, ώστε να μπορεί να κουμαντάρει καλύτερα το ύψος της,
χωρίς να καίγεται... ή να καίει τους τριγύρω.

ΥΓ. Ο κος Μπλογγερ αποφάσισε να μου ανεβάζει τις φωτογραφίες θολές.
Παρόλα αυτά αν κλικάρετε πάνω τους τις βλέπετε κανονικά.
Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μπορεί να γνωρίζει πώς να το διορθώσω,
θα του ήμουν ευγνώμων αν μπορούσε να γράψει δυο γραμμές!

There is no Easter without the happy colored Easter cadle.
This is the candle we made for our 3 year old godson.
As you can see it is only so short
(unlike the ones you find in trade)
so that he will better manouver it
without get burnt or... burning someone in front of him.

PS. Mr Blogger has decided to upload my pictures blurring.
If you click on them though you will see them properly.
If there is anyone out there that might know how i could fix it
i would be more than grateful to receive a few lines.

43/365

Ένα καφετί κουνέλι τρύπωσε στην αυλή μας την ίδια μέρα που στολίσαμε το σπίτι με πασχαλιάτικα κουνελάκια.
Τα παιδιά κόντεψαν να πάθουν έμφραγμα από τη χαρά τους...
...και μετά -ως αναμενόταν- γκρίνιαζαν όλη μέρα που δεν καταφέραμε να το πιάσουμε κιόλας!

Α brown rabbit run into our yard on the same day
we decorated the house with Easter bunnies.
Children almost got a stroke from their joy...
...and right after that -how typical- they spent the rest of the day
moaning over not having caught it!

42/365

Τα ξυπόλυτα πατούσια αρχίζουν να κυκλοφορούν στο σπίτι μας
με τις πρώτες ζεστές μέρες της άνοιξης και
ακούς τον υπέροχο ήχο τους
(αυτό το βιαστικό τσαπα-τσαπα)
μέχρι σχεδόν τις αρχές Νοέμβρη.
Εσείς ξεκινήσατε το ξυπολυταριό;

Bare toes tend to appear in our home in early spring
and one can hear their splendid sound
(that is the hasty tsapa-tsapa going up and down)
up until early November.
When do you start going barefoot?

41/365

Tί μαγικό μέρος που είναι οι παραλίες!
Εκεί όλες οι γκρίνιες παύουν,
όλα τα παράπονα ξεχνιούνται,
τα ασταμάτητα "μαμα!μαμά!" τα παίρνει το κύμα
και χαρούμενα χαμόγελα ανθίζουν στα χείλη των πιτσιρικιών μου.
Πότε θα ξαναφτιάξει ο καιρός?


What a magical place the beach can be?
It is the place where all moaning ceases
all complaints are forgotten
the never-ending "mommy!mommy!" is faded away by the sound of the waves
and smiles are blooming again.
When is the sun coming back again?